Pas op de plaats

Als deze plek een doorlopend verhaal is, zal ik toch moeten vertellen dat er dingen veranderd zijn.  De 'man' die ik in al mijn voorgaande stukjes meestal brommend achter een krant heb laten zitten, is weggevallen. Hij is niet dood, maar we zijn niet meer bij elkaar. Ik zit nu in mijn eigen huis. Iets waar ik mijn hele leven al van heb gedroomd.
Op deze druilerige zondagochtend ben ik kennelijk naar mijn blogspotaccount gegaan en heb een nieuwe code aangemaakt. Ik weet nog niet precies wat ik van plan ben hiermee te doen. Ik denk dat ik het miniatuurtjes maken mis.
Buiten regent het. Tegenover mij aan tafel knutselt de jongste dochter, die ik hier in 2010 met Deetje aankondigde, een huis voor de playmobil. De oudste dochter, die hier in 2007 als de tweejarige Jeetje werd opgevoerd, was op een slaapfeestje aan het andere eind van de stad, en is nu weer op weg naar huis.
Met een opgerold matje op haar rug - 'Of zal ik gewoon op de grond slapen, mama?' -  een slaapzak, twee dikke truien over elkaar aan, een grote tas aan haar stuur, en felle make-up op haar oogleden, slingerde ze ons gisteravond tegemoet.
Deetje en ik zaten bij de eindhalte van het metrostation te wachten - kou kleumend, dicht tegen elkaar aan - tot zij eraan kwam om ons onze ov-chipkaarten te brengen die ik op de keukentafel had laten liggen. Deetje en ik waren de hele middag al bezig om naar het zuiden af te reizen. Naar mijn vaders verjaardag. Maar daar zouden we nooit aankomen.