Het goede
verhaal
Voor ik
de meisjes op ga halen bij opa en oma, pleur ik zijn kleren scheermesjes,
aftershave, pak condooms, in drie Euroshoppers en zet ze klaar in de keuken met
een briefje erop.
Dag ex,
ik heb je spullen voor je ingepakt. Groet ex.
Als we
thuiskomen, zijn de tassen weg en ligt er een briefje op tafel. Bedankt voor de
verhuisservice.
Zo staan
we ervoor.
Toen ik
aan deze inval-columnreeks begon, dacht ik: binnen drie maanden is het ook vast
goed gekomen. Dan zal de verdwenen liefde van man wel teruggekeerd zijn. Dat is
gebeurd. Zijn liefde is teruggekeerd. Maar bij een ándere moeder met twee
kinderen. Een kleine weeffout van de liefde.
Maar dít
verhaal zou ik niet vertellen.
Ik wilde
mijn uiteenvallende gezin weer ‘heel’ schrijven.
Helaas
heb ik als schrijver geen enkele hand in de loop ervan. De greep die ik heb, is
die van een drenkeling die een reddingsboei vasthoudt. En niet weet waarheen ze
zal drijven.
De
werkelijkheid laat zich niet beïnvloeden. Die trekt zich nergens iets van aan. Maar
wat zou ik voor schrijver zijn als ik het niet eens zou proberen?
Misschien
had ik toch dictator moeten worden.
Goed, ons
gezamenlijke verhaal bestaat nu niet meer.
Ex weet
zeker dat het leven met mij een verschrikking was, een kale akker, waaraan hij
ternauwernood heeft weten te ontsnappen. Ik denk nu dat ik een kwart eeuw in
het gezelschap van een pokerface verkeerde, iemand die ik meer vertrouwde dan
mezelf.
Er
bestaan alleen nog twee afzonderlijke verhalen die elkaar nergens kruisen. Ze
plaatsen ons leven samen, achteraf gezien, in een heel ander licht.
Maar er
is niet één kloppende werkelijkheid. Er is niet één waarheid. Het is wat je
ervan maakt.
Wij maken
er niks goeds meer van. Ons gezin is uit elkaar gevallen. We blijven over met
de brokstukken.
De meisjes
begrijpen al helemaal niet waar het gezamenlijke verhaal ineens gebleven is. Dat
zullen wij toch écht een keer opnieuw voor ze moeten gaan creëren. Van voren af
aan. Woordje voor woordje. Zin voor zin. Zo goed als mogelijk. Al betwijfel ik
of iemand van ons er uiteindelijk gelukkiger van zal worden.
Goed, ik
hoor net dat ik door mag gaan met deze column. Het verhaal hier is nog niet
afgelopen. Misschien heb ik gewoon iets meer tijd nodig om te vertellen wat ik
van plan was? Zeker weten doen we niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten