Mededelingen

Morgen lees ik voor bij Literanita met als thema waanzin.
Het waanzinnigste uit mijn leven: de conversaties die ik elke donderdag met de schoonmaker voer. Niet te missen!

In de nieuwe revisor, of hier, kun je alvast een stukje over Erica Van der Poelgeest lezen. Het personage waar ik nu mee bezig ben.

Bewondering

We laten haar achter op het centraal station waar de Thalys zal arriveren. Ze draagt haar grote donkerblauwe mantel, echte Parijse mode uit de jaren vijftig, die ze vorige week in Estland heeft gekocht. Haar man en tweejarig kind zijn gisteren al met het vliegtuig naar Zuid-Frankrijk vertrokken, waar ze wonen. Ze was het liefst met hen mee gegaan, maar moest in het Noorden van Frankrijk nog voor een commissie van wetenschappers verschijnen. Ze brengt de wereld onder de oceaanspiegel in kaart, die net zo groot is als het heelal.
Het is een Nederlands/Engels meisje dat ver weg in de Franse bergen opgroeide. Als kind liep ze anderhalf uur alleen door de bergen om het dichtstbijzijnde vriendinnetje te bezoeken. Met blote handen kan zij een vis vangen. Ik schrijf 'meisje' omdat ze acht jaar jonger is dan ik. Maar ze is een vrouw en als de wereld instort, hoort zij bij de overlevenden. Ik niet.
Ze logeerde een paar dagen bij ons, zoals ze tien jaar geleden een paar maanden bij ons woonde. De vorige keer dat ze even langskwam, was ze zwanger.
Als ik omkijk, zwaait ze nog een keer met haar paraplu. Ze heeft er vandaag vijf gevonden in de stad en meegenomen. Mensen gooien hun paraplu's weg. Ze snapt ook waarom. Ik ken niemand die zo snel van begrip is op het cognitieve én op het sociale vlak.
Ik wilde vooral het moment dat ik naar haar omkeek, vastleggen. Hoe ze daar op het perron stond, in die mantel van warme wol. Met haar oranje rolkoffertje. Dapper en alleen. Zwaaiend met een nieuw gevonden paraplu.

Collega's

Op de boekpresentatie van 'Liefde is een afspraak' van Marieke Groen zag ik ze weer. Het ene moment loop je nog met man en kinderen door de brandende zon over een Toscaans bergpad, het andere moment sta je, natgeregend, met collega's in een kroegkringetje te praten over een andere schrijfster. Zij had een knuffelbeest willen stelen uit een kinderziekenhuis, maar werd bij de uitgang op de diefstal betrapt. Waarop ze het een paar dagen later gewoon weer probeerde met een knuffel van een ander ziek kind. Deze keer met resultaat.
'Dit verzin je!' zei ik.
'Echt niet,' zei hij.
'Ja, ja,' zei ik. 'Maar waarom zou ze dat dan doen?'
'Gewoon, omdat ze van spanning houdt,' zei hij.
'Hoe verzint ze het?' zei iemand anders.
Ik zei dat ik zoiets wèl zou kunnen verzinnen, maar dat ik nooit echt een knuffel zou stelen uit een kinderziekenhuis.
'Wil je een ademverfrisser?' vroeg mijn buurman plotseling en hij haalde een klein doosje met extra sterke mentholsnoepjes uit zijn zak. 'Je mag er ook wel twee,' zei hij er nog glimlachend bij.

Zomerreces

Uw Elke Dag blogster is de hele maand augustus op zomerreces. Op deze plaats komt - helaas - geen vervangster. De dame achter Elke Dag wenst u allen een fijne zomer. In september wordt er hier weer elke werkdag gepubliceerd. Tot dan!

Het verschil

Sinds een tijdje rennen we allebei onze rondjes door het park. Niet tegelijk. Omdat de kinderen dan alleen zouden zijn. Maar dat spijt me geen seconde. Ik had niet samen met hem door het park willen rennen. Het zou mijn pas verstoren. Ik zou in de zijne gaan rennen. Zo niet, moet ik weer van hem winnen.
Hij heeft binnen de kortste keren al ergens een buurman opgescharreld om mee te rennen. Zoals hij op een dag ook met een compagnon thuiskwam om een bedrijfje mee te beginnen. Dat gaat bij hem vanzelf. Twee weten meer dan één. Het is gezelliger. Samen rennen ze ook een stuk verder. Ik vind het allemaal goed klinken.
Laatst fietste Jeetje (6) voor het eerst met me mee. Eerst holde ik netjes m'n eigen tempo, - 'fiets jij maar vast voorop,' riep ik standvastig - maar al gauw draafde ik veel te hard om haar bij te houden, sneed stukken af over het gras, moest stoppen door steken in mijn zij, wandelde een stuk en was mijn eigen spoor volledig bijster.

Toevallig

Een vriendin deed boeken weg dus ging ik vluchtig door haar stapel. Veel verdween in mijn Albert Heijn tas. Zo stond ik op een gegeven moment met 'Kort Amerikaans' in mijn hand. Ik had het boek van Jan Wolkers nooit gelezen, noch de verfilming gezien, en ik las de achterflap. Het zat al bijna in de plastic tas, toen ik de naam van de hoofdpersoon pas zag. Eric van Poelgeest (18). Laat mijn hoofdpersonage nou net Erica van der Poelgeest (16) heten.
Toeval.
Toeval is vaak te interessant om links te laten liggen. Of om het bij toeval te laten. Ik wil dat zo'n toevalligheid mij iets vertelt. Dus ben ik nu Kort Amerikaans aan het lezen en zoek naar overeenkomsten. Dwarsverbanden. Betekenis.
Mijn Erica wil kapster worden en Kort Amerikaans is een haarcoupe.
Het thema van Kort Amerikaans is eenzaamheid en dood, ja hoor, kan ik goed mee uit de voeten.
Het is Wolkers' eerste roman, na een verhalenbundel. Goed, ik schreef eerst twee verhalenbundels. Daar kunnen we er wel eentje van wegmoffelen.
Er zijn meer dingen die niet overeenkomen, maar daar gaat het niet om. Jan Wolkers en ik liggen niet direct in elkaars verlengde. Al ben ik ook een buitengewoon aardig mens.
Wil dit toeval mij zeggen dat er meer seks in mijn verhaal moet? Meer zintuiglijkheid? Moet ik het toch in de derde persoon gaan schrijven? Is dat het?
Ik weet het niet.
Toeval is in elk geval belangrijk. De hele mensheid is eraan opgehangen. Dat zei Swaab gisteren ook. Wij zijn er het resultaat van.