Over het weer en zo

In een zoveelste poging mezelf te doorgronden, heb ik dit weekend aan vrienden gevraagd waarom je mij nou RAAR zou vinden.
'Wees eerlijk!' zei ik streng. 'Ik wil er vanaf namelijk.'
In de zesde klas kreeg ik ooit het stempel middelmatig. Eén van de eerste serieuze dieptepunten in mijn leven. Je bent 11 en middelmatig. Je bent 34 en raar. 'JIJ? Jij ben gewoon héél raar!' En er wordt besmuikt gelachen.
Doe ik nu al jarenlang zo raar om de middelmatigheid te verbloemen? Is het de angst dat er als ik niet raar doe, weinig interessants overblijft? Dan ben ik vanaf nu bereid álles te laten vallen. Om op mijn 35ste eindelijk mijn gewone zelf te zijn.
'Het is niet negatief raar,' zei de vriendin geruststellend.
'Nee, het is leuk raar,' zei de vriend. 'Je hebt léúk raar en echt ráár van weird.'
'Ze vinden mij ook vaak raar,' ging de vriendin door. 'Maar ik zeg er altijd snel een paar normale dingen achteraan - over het weer en zo - en dat doe jij misschien niet.'
'Over het weer en zo,' pikte ik snel op.