De moeders en ik

Op hoge poten komt er een moeder op me aflopen.
'Ik snapte niets van jouw mailtje,' zei ze. 'Ik vond het een rare reactie.'
'O,' zei ik en bekeek haar van top tot teen. Wie ben jij, dacht ik. En: Lelijke broek.

Het bleek over de verjaardag van de juf te gaan.
De dag ervoor was ik door een andere moeder gestrikt om alle ouders te mailen om te zeggen dat ze geld mee moesten nemen. ('Jij kunt toch goed schrijven?') Dan zou zij, die andere moeder dus, de bos bloemen voor de juf wel kopen. 'Met liefde,' voegde ze er aan toe. Het was te gek dat er niets geregeld was! Zo'n geweldige juf!
'Nou,' zei ik. En: 'Er is toch ergens een klassenmoeder?'
'Ben jij dat niet?'
'Nee. Dit zou de klassenmoeder regelen.' Op slinkse wijze probeerde ik onder de moeder uit te komen, maar ze bleef me achtervolgen tot ik zei dat ik zou mailen.
'Fijn!' zei ze. 'Ik koop de bloemen met héél véél liefde.'

'Ik ben de klassenmoeder,' zei de moeder met de lelijke broek. En dat ze allang een cadeau geregeld had.
'Sorry, ik wist niet dat jij...'
'Daar heb je een mail over gehad aan het begin van het jaar.'
'Misschien had je er een foto bij moeten doen.'
Ze noemde de naam van haar kind. Ik knikte braaf. Ik had geen idee wie dat kind was, maar ik wilde haar niet nog meer tegen me in het harnas jagen.
'Ik snapte je mail echt helemáál niet.'
'Dan moet je misschien beter lezen.'
'Er stond iets als: laten we de juf bedelven onder de cadeaus...' Ze trok haar neus op.
'Dat was een grapje.'
'Het is maar net hoe je zo'n mail interpreteert.'
'Nee, het is een kwestie van goed lezen,' zei ik.
De moeder met de lelijke broek begon naar een vader in de verte te zwaaien en maakte dat ze wegkwam. De andere moeder kwam ik die dag ook nog tegen met een collectebus voor een goed doel.