Welgeteld één keer werd ik 'bedreigd' om een blog. Een stel uit de buurt stond op een avond voor mijn deur. Ik was van plan het stukje ook als column te gebruiken voor het buurtkrantje, maar mij werd te verstaan gegeven dat ik dát niet moest proberen. Ook eisten ze dat de gewraakte tekst binnen nu en morgen van de site gehaald werd. Want anders...
Nou, dat was wat zeg. Wat ik schreef deed er echt toe. Het voorval gaf twee weken lang reuring in mijn straat. Ik herinner me de zwoele avonden waarop we met z'n allen buiten stonden, met bier en wijn, en de vijand analyseerden. Niets zo gezellig als een gezamenlijke vijand.
Een enkeling zei dat ik me niet moest laten tegenhouden door een bedreiging. De meesten waren toch wel van mening dat ik de column beter niet kon plaatsen. Waarom zou ik gezeik willen? De kinderen in gevaar brengen? Ja, in die termen spraken we er over.
Maar na verloop van tijd was de lol er af. Ik schreef een andere column. De vijand verhuisde. Niemand reageerde nog op mijn stukken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten