Het stormt

Het stormt buiten en binnen, mailde ik een vriend.
Hij antwoordde: Dat zeg je altijd als het stormt.
Sorry dat ik kennelijk al jarenlang hetzelfde tegen je zeg.
Waarom sorry? Het betekent iets.

Dat zal wel, dacht ik. Natuurlijk betekent het iets. Ik voelde me betrapt omdat het een makkelijke manier is om niets te zeggen terwijl je net doet alsof je iets prijsgeeft. Het is mijn pseudo-diepgang.

Het stormt binnen en buiten.

Ik voeg  die witregel toe om het compleet te maken.

In het boek Verbroken Beloftes, waar iedereen zo hoog over opgeeft, kwam ik dit euvel ook tegen. (Lang niet zo'n ernstige variant) Maar ik wilde het helemaal niet tegenkomen. Ik wilde het het beste boek vinden dat ik het laatste jaar gelezen had. Een nieuwe ontdekking.
Op een literaire avond had ik de schrijfster horen praten over het schrijfproces. Ze leek me grappig en intelligent. Gekozen vorm en onderwerp interesseerden me buitengewoon.
Een schrijver die er ook was, zei: 'Ja, ik vond het boeiend. Alleen bij het moederschap haakte ik een beetje af.'
Dat vond ik een domme opmerking, maar ik zal wel weer naar hem gelachen hebben.
Het moest ook het mooiste boek ooit worden omdat een heel lief iemand aldaar het me plotseling cadeau deed.
Ze zei: 'Ik koop het voor jou.'

Dat had ik dus nog nooit meegemaakt.

Misschien omdat we op dezelfde dag jarig zijn.