Waarom?

Zo zie je dagenlang helemaal niemand in een Drents dorp en verlang je naar wat gedruis, zo loop je in een stoet kinderen en ander gespuis over je eigen nieuwbouweiland. Het krioelt, krijst en trapt op elkaars hielen, het struikelt, huilt en lacht.  Kletsende moeders in zwarte jurkjes met Nike Airs eronder. Vaders met loopfietsen onder hun arm. Buurmannen in bermuda's. Iedereen hier is elkaars buur of doet dan tenminste alsof. Die domme citroentjes met pepermunt erop in een zakdoek gedraaid. Al die kleuren, geluiden, bewegingen. Een kolkende massa. Een psychose, denk ik, zo moet een psychose beginnen. Ternauwernood hou ik mijn zenuwgestel bijéén.
'Moet jullie voordeur wagenwijd openstaan?' vraagt dan een buurvrouw die relaxed langs de kant staat te kijken als we voorbijkomen.
'Wat?'
'Ja, jullie deur staat wagenwijd open.'
Het is teveel. Een open deur.
Maar als die deur weer netjes dichtzit, lopen we kalmpjes verder. Het verdomde gifpark in, met die verdomde lui allemaal. Er is alleen het handje van dappere Deetje in die van mij.
Tot ze met haar hoofd tegen die ene kutlantaarnpaal die er staat, knalt.