In de vroege ochtend voor we naar school zouden gaan, lag ik even languit op het tapijt. Eerst kwam de zesjarige bovenop me liggen en na een tijdje voegde ook de elfjarige zich erbij. Ze legde haar handen op mijn buik en haar oor op mijn hart. Het was een van de zeldzame momenten waarop ze dat nog deed. Misschien was het voor het laatst. De zesjarige begon zachtjes te snikken omdat zij óók precies op die plek had willen liggen. 'Maar jij hebt daar al steeds gelegen. Nu mag zij even. Straks jij weer.' Daar nam ze genoegen me. De meisjes drapeerden alle kussens over ons heen. De zijkanten, bovenkant, voeten, hoofd. Een buitenstaander zou nu nog alleen een berg kussens zien, met één lange uitstekende arm. Met die arm kon ik precies de IPad bedienen.
Ze mochten allebei een liedje kiezen en daarna zouden we de dingen gaan doen die we nog moesten doen. 'Pa,' riep de zesjarige meteen. 'Ik wil pa.'
'Pa?'
'Ja, PA.'
'Van Doe Maar?'
Dat wist ze niet. Ik typte 'Pa' in en de zesjarige bleek inderdaad de song van Doe Maar te willen horen. Zo luisterden we 'Pa.' En daarna mocht de elfjarige haar muziek uitkiezen. Ze koos 'Papaoutai' van Stromae. We luisterden ook deze song. Mijn ene hand op de rug van het ene kind en de andere op de rug van het andere kind. Een paar kussens waren van ons af gevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten