Verbond
“Ik ga met jou een gesprekje voeren en we
zetten je ouders aan het werk!,” lacht de onderbouw coördinatrice van het
gymnasium. “Zo willen wij dat zien, toch?”
Onze dochter
zeg ja. We zitten in een klaslokaal aan een eivormige tafel. De coördinatrice
knipoogt naar ex en mij en schuift ons een formulier toe dat we samen in moeten
vullen. Ik schuifel op mijn stoel. Ik ben bang voor de vragen die erin staan. Ik
ben bang dat we een adres – twee adressen dus - op moeten schrijven. Ik ben bang
dat we zo dadelijk ontmaskerd zullen worden als slechte ouders.
Ik kijk
naar de bijna twaalfjarige tegenover ons, de bijna volwassene, - “Wat zijn alle
kinderen hier groot,” fluisterde ze toen we daarnet de school binnenstapten - de
choker om haar nek, het knotje, de mascara die ze speciaal hiervoor heeft
opgedaan, haar oogopslag, schuchter, maar vol levenslust, een nieuwe school,
een eigen telefoon, de wereld wacht op haar.
“Wat is je
nu lievelingsvak?”
De coördinatrice
is net terug van zwangerschapsverlof. Dat zag ik meteen al aan haar buikje. Zij
staat nog aan het begin van een gezin.
En hier
zitten wij, aan de andere kant, de ouders die bijna uit elkaar zijn. De losers.
Ik denk
terug aan hoe wij twaalf jaar geleden een gezin werden. Hoe de pasgeboren baby op
mijn buik lag, zachtjes kermde en we haar J besloten te noemen. Het verbond
tussen ons. Alsof we terplekke ‘heel’ werden. Ik weet nog hoe de liefde die we
voelden bijna tastbaar in die verloskamer hing. Het woord: allesomvattend.
Ik denk aan
het kinderdagverblijf waar we haar, op de dag dat we haar brachten, ook meteen
weer mee terugnamen, omdat de man die ons een hand gaf niet ‘goed’ voelde. Hoe
we uitgelachen werden om onze overgevoeligheid. Hoe we J toen uit de handen van
Robert M hebben gered.
‘Is er
verder nog iets wat belangrijk is voor mij om te weten?” vraagt de coördinatrice.
Ik krijg
het afwisselend warm en koud.
Maar J vertelt
het verhaal van het meisje dat naar de middelbare school gaat, nog een zusje
heeft, met haar ouders op IJburg woont. En wij zitten er stralend bij.
Wij willen
het verbond ook niet verbreken. Nu niet. Nu nog heel even niet.
Ooit komt
deze mevrouw het wel te weten.
Er hoefde
gelukkig ook geen adres ingevuld te worden op dat formulier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten