Een verhaal van Lorrie Moore om de dag mee te beginnen uit de bundel Vogels van Amerika. Het eerste wat ik van haar lees. In dat ene verhaal weet ze me hardop te laten lachen, meteen daarna in tranen te krijgen, en ik heb m'n eerste koffie nog niets eens op. Dat is wat een verhaal op z'n best kan doen. Op mijn telefoon komt een foto binnen van Deetje met een indianenvlecht op een Franse theatercamping. Een foto van hun drieën voor de tent. Zij daar. Ik hier. De drie meter lange keukentafel is bezaaid met papieren - de verschillende versies duizelen - en overal liggen boeken. Beneden het ene verhaal afmaken, voor ik naar boven ga, naar m'n werkkamer voor het andere verhaal.
In mijn hoofd een dagindeling waarmee ik nu al niet meer synchroon loop. Maar dat geeft niet. Een dag die je helemaal zelf te besteden hebt, lijkt veel langer. Maar toch is het nu alweer 10.31 u. Een kleine week die ik op eigen wijze door kan brengen, m'n volkomen egocentrische eigen wijze, in m'n volkomen egocentrische eigen wereld. En dan de trein naar een plaatsje in Bretagne waar de werelden weer samen zullen komen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten