Tuin

We zijn net afgebeuld in de sportschool door de man van honderdzes kilo. Vier buurvrouwen en een jonge vrouw die twee jaar geleden haar nek brak op een skateboard. Ik kijk steeds of ik de knak nog ergens kan zien, maar nee.
We blazen in onze thee.
'Jullie tuin gaat er mooi uitzien,' zegt mijn rechterbuurvrouw tegen mijn linkerbuurvrouw. 'Ik spiek af en toe.'
'Ja, we hebben de trampoline verplaatst.' De linkerbuurvrouw kijkt naar mij. 'Dan hebben jullie er geen last meer van.'
'Ik had geen last van jullie trampoline hoor,' zeg ik snel.
'Maar je man voelde het trillen zei hij als er op gesprongen werd.'
'Mijn man ja. Die voelt alles.'
We lachen over mijn man die alles voelt.
'En jij dan,' zegt mijn overbuurvrouw tegen mijn rechterbuurvrouw, 'hoe zit het met júllie tuin?'
'Die moet nog betegeld worden. Het gras is niet mooi.'
'Zitten jullie er weleens?'
'Nooit,' zegt ze. 'Ik ga niet rechtop op een gewone stoel in de tuin zitten. Dan moet je toch een fijne bank hebben.'
'Nou, maar als je een bank in de tuin hebt, ga je er ook niet zitten hoor!' verzekert de overbuurvrouw ons. 'Ik rook een sigaretje, drink een kopje koffie en weg ben ik weer. Wat moet ik in de tuin?'
We weten het niet. We schenken nog een kopje thee in.
'Hoe zit het dan met jouw tuin?' vraag ik aan de jonge vrouw.
Ze heeft een balkon. Ze heeft een tuin op Bali. Een tuin op Blijburg. Een tuin in Frankrijk. Een tuin op Ibiza. Ze woont een paar maanden per jaar hier, een paar maanden daar. Haar kinderen zitten op een internationale school. De wereld is haar tuin.