Een strategie die niet werkt

Een vriendin zei: 'Je moet niet twee jaar blijven wachten tot het allemaal over is.'
Dus had ik op vrijdagavond een afspraak bij een tapasbar met een man die ik niet kende.
De tapasbar was vol. We gingen naar het café in de buurt. We zaten naast elkaar op barkrukken en dronken droge witte wijn. Zoute amandelen erbij.
De man gaf me een Lessons Learned boekje met de titel: Een strategie die werkt. Het ging over topmanagement. We praatten over politieke voorkeuren. Hij had VVD gestemd maar vertelde erbij dat hij werk deed dat eigenlijk heel links was. Een beroemde acteur kwam binnen en bleef middenin het café staan. Straalbezopen. Onder een spotlichtje.
Toen was er plek aan de tapasbar. We moesten daar schreeuwen om elkaar te kunnen verstaan. Het was niet ongemakkelijk, of onaangenaam, of wat dan ook. Maar het had exact het tegenovergestelde effect van wat ik beoogd had. Hoe verder de avond vorderde, hoe groter het missen.
De man vroeg: 'Als je ex nu voor je deur stond, wat dan?'
En toen ik door de regen terug naar huis fietste, was ik weer helemaal terug bij af. Ik zou zo rechtdoor naar het scheidingshuis gefietst zijn, om stilletjes naast ex in bed te kruipen.