Balans
Het is nu een half
jaar geleden dat man ‘een paar daagjes’ uit logeren ging.
Inmiddels verwacht ik
niet meer dat hij ’s nachts nog naast me komt liggen. Die lege plek is bij mij
gaan horen. En als ik mijn dochters naar bed heb gebracht, weet ik dat er - als
ik beneden kom - niemand op de pastoor stoel
in de huiskamer zit. Niemand met een rechte rug, een boek op zijn schoot, een leesbril
op zijn neus en grijze, kapotte sloffen aan zijn voeten. Ook niemand die steeds
zachtjes ‘ik wil jou niet, ik wil jou niet, ik wil jou niet’ fluistert. Op de plaats waar eerst die stoel stond,
liggen nu een paar zachte kussens.
Inmiddels ben ik degene
die voor het slapengaan de lichten uitmaakt, die controleert of de deur wel
goed op slot zit, of de fiets binnen staat, ik maal ’s ochtends zonder nadenken
de bonen.
En toen de meisjes en
ik gisteren tegen etenstijd thuiskwamen van de bioscoop, was het huis gewoon
ons huis, en ik degene die de houtkachel aanmaakte, nog even moest koken, een glaasje
wijn voor mezelf erbij. Het is al heel lang niet meer voorgekomen dat ik de
tafel per ongeluk dek voor vier. Ik ben nu eerder bevreesd dat het met ons
vieren nooit meer leuk zal worden, dan dat we er met z’n drieën niets van
zullen kunnen maken.
En ik vat het maar op
als een goed teken, dat de zachte, wollen deken die man me gaf met sinterklaas
– de dag waarop hij zijn twijfel definitief liet varen – daarnet ineens in de
fik vloog. (En daarmee bijna het hele
huis)
“Om je warm te houden,”
had hij erbij gezegd, “je kunt de deken omslaan als je schrijft.”
Welnu: in dit halve
jaar is gebleken dat ik hem - noch zijn deken - nodig heb om warm te worden, om
het gezellig te hebben, om in leven te blijven. Al weet ik nog altijd vrij
zeker dat we deze identiteitsstorm ook heel goed sámen hadden kunnen doorstaan.
“Zou je deze man echt terug
willen?” vroeg iemand me laatst, “ik bedoel: degene die hij nu geworden is?”
Wat misschien wel veel
enger is dan al het andere: het idee dat dit precies goed zou zijn.
Dat dit de juiste weg
is. In een juist leven. Op een juist moment. Dat de wereld daadwerkelijk voor
mij open zou liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten