Stilletjes
De
verjaardag van ex komt eraan. De zesjarige schildert een bruidspaar in felle
kleuren met boven het hoofd van bruid en bruidegom een half hartje.
“Dit zijn
papa en mama,” zegt ze. “Toen jullie gingen trouwen.”
Voor aan
de muur in het scheidingshuis.
De elfjarige
maakt een schilderij in pasteltinten, waarop alleen een vaas te zien is, met
één geknakte witte bloem erin, een kaartje aan de stengel met in sierletters ‘papa’
erop. Eraan vast een schaduwvaas. Zonder bloem erin.
“Moet
hier nog iets bij, mam?”
Ik
herinner me mijn schoonzus die ooit zei dat ik vroeger altijd in de schaduw van
haar broer stond. Wel: daar ben ik nu dus uit verdwenen.
“Het is
precies goed zo,” zeg ik.
De
zesjarige houdt haar schilderij omhoog.
“Prachtig!” Daar staan we hoor, hand in hand,
vereeuwigd door onze jongste dochter, met op de achtergrond knalgroene bergen.
Blauwe lucht. Zon.
Ik stel
me voor hoe de tweeënvijftigjarige deze schilderijen uitpakt, te midden van zijn
familie – moeder, broer, zus, aanhang - in het vakantiepark in Drenthe. Ze
zullen uitroepen dat de meisjes het tekentalent van hun vader hebben geërfd. Ik
zal ‘gefeliciteerd!’ appen.
“Kom jij
ook al niet op papa’s verjáárdag?” vraagt de zesjarige.
“Nee.”
“NEE?”
“Jullie
zitten dan met papa’s familie in een vakantiehuisje, weet je nog?”
“Maar dat
is toch ook jouw familie!”
“Ik hoor
daar niet meer bij. Zoals papa nu ook niet meer meegaat naar opa en oma.”
“Nóóit
meer?”
De
zesjarige kijkt alsof ze nog nooit zoiets belachelijks heeft gehoord. Ik geef
haar gelijk.
Het
vertrek uit zo’n familie gaat net zo terloops als dat je erbij komt. Ik heb niemand
gedag gezegd. Ik ben stilletjes uit het plaatje verdwenen, zoals ik er ooit
stilletjes bij kwam zitten. En daar neemt iedereen genoegen mee.
Dat is
logisch. Ik nam er ook gewoon genoegen mee toen de man van mijn schoonzus op
een dag van het toneel verdwenen was. Niet veel later verscheen er een nieuwe
man in ons midden. Die man zit daar nu nog. En ik niet meer.
Ja, zo
gaan die dingen. Maar dan kan het nog wel belachelijk zijn.
Mijn
verdwijning uit zijn familie – uit zijn hele leven - gaat trouwens ook weer
niet zó stilletjes. Je zou kunnen stellen dat ik, sinds man niet meer aan mijn
zijde staat, aanweziger ben dan ooit. Op het dominante af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten