maandag 18 april 2016

Gisteren

We genoten de zondagslunch in café Krom - man, zijn moeder, Jeetje, Deetje en ik. We zaten aan een ronde tafel met de knakworstjes, de tosti's, de tomatensoep en het broodje kalfsleverworst. De zon scheen naar binnen. Naast ons zat een stel vermoeide toeristen aan rietjes te zuigen. Er waren nog een paar locals die op hun gemak de zaterdagkranten doornamen. Midden in het café stond de jukebox. Man typte een nummer in en even later schalde 'Is dit alles' van Doe Maar door de ruimte.
'Heb jij dít liedje opgezet?'
'Een Italiaans liedje,' zei man, 'leuk toch?'
Ik knikte. Al vond ik het op zich wel tegenvallen. Dat Italiaanse. Ik nam een hapje van mijn tomatensoep - Is dit alles wat er is aha aha - en keek kort naar mijn schoonmoeder. Ze knipoogde naar me, maar het kan ook zijn dat ze tegen de zon in keek. Toen Jeetje aan de knoppen van de jukebox zat, kregen we een vrolijke wals te horen. Dat paste prima bij de sfeer in het café. We babbelden over de tweeweekse trip naar New York die ik in juni met een vriendin ga maken. Dat het daar zo levendig schijnt te zijn allemaal. New York is life changing, appte iemand me. De wasserettes zijn inspirerend daar, had een ander me gemaild. Je kunt er uren in de wasserettes zitten genieten. Toen ik het waagde een willekeurig nummer in te typen, toverde de jukebox meteen de stem van Paul McCartney tevoorschijn. 'Yesterday, all my troubles seemed so far away.'
'Ook al zo'n Italiaans liedje,' zei ik.
'Leuk, toch?' zei man. Weer dacht ik mijn schoonmoeder te zien knipogen.
'O, I believe in yesterday,' zong ik zachtjes mee.
Toen gingen we naar de kledingwinkel om de hoek, en kochten twee truitjes, eentje voor Jeetje en eentje voor Deetje.

Geen opmerkingen: