Nog even een huis kopen. Vlak voor de vakantie kopen wij altijd een huis. Om de druk op te voeren. Buiten: de welbekende juli-slagregens.
We waden met een grote blauw-witte strandparasol boven ons hoofd, over de Nieuwendammerdijk. Op onze canvasschoenen.
'Het water loopt hier dus niet goed weg,' merk ik haarscherp op.
'Precies,' zegt hij.
'Surrealistische wereld.'
'Zeker als je niet gegeten hebt,' zegt hij.
'Als je er even doorheen kijkt, is het heel mooi,' zegt de verkopend makelaar die op John Travolta lijkt. 'De vloer is mooi, als je ervan houdt.'
We staren naar onze natte canvasvoeten.
'Je moet er even doorheen kunnen kijken, dan biedt dit huis mogelijkheden.'
'Je moet net even weten hoé je er doorheen kijkt,' zeg ik, 'dat is alles.'
Het tweede huis dat John ons laat zien, heeft een eeuwenoude boom in de voortuin. Die geen spikkeltje licht doorlaat.
'Dit is een héél bijzondere boom,' zegt John, 'je kunt er alleen niet doorheen kijken.'
In de achtertuin is, vanwege de juli-wolkbreuk van daarnet, een zwembad ontstaan. Het water sijpelt de keuken binnen. John schraapt zijn keel...
Morgen pakken we nog twee huizen mee. We zijn heel enthousiast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten