Het loeren van de duif

Er loerde steeds een duif mee vanaf de reling van het balkon, terwijl ik zat te typen. De balkondeuren stonden wijd open vanwege de hitte. We bevonden ons op een kleine anderhalve meter van elkaar. De duif hield haar hoofdje scheef en volgde mijn bewegingen zeer nauwgezet. Ze was duidelijk slimmer dan ze zich voor had willen doen. Ze wachtte het moment af dat ik zou verslappen. Dat gebeurde tenslotte ook bijna. (Het was drukkend warm.) Ik wilde me net weer op mijn werk gaan concentreren, toen ik het ineens zo helder voor me zag. Hoe ze plots mijn kamer in dook. Ik kon het gefladder al horen. Van de duif die steeds tegen mijn muren opvloog. Tegen mijn schilderij, tegen mijn boeken, tegen mij. Hoe haar vleugels tenslotte in mijn gezicht klapwiekten.