In de Volkskrant het bericht dat er vier onbekende brieven van de achttiende eeuwse schrijfster Belle van Zuylen gevonden zijn die ze schreef aan haar jonge neef. Nu heb ik net de dag ervoor per mail een ingescande brief ontvangen van een neef van mijn oma. Aan het eind van de jaren dertig schreef hij de brief van vijf kantjes naar zijn nicht. Toen de wereld nog voor haar open lag en zij evengoed niet mijn oma zou hoeven worden. Hij gaf haar het advies Eline Vere te lezen.
De neef was naar Brussel verhuisd en beeldhouwer geworden. En alles wat we er verder over weten is dat mijn oma, die over drie jaar honderd is, van haar moeder geen contact meer mocht hebben met de vrijdenkende neef.
Dit gedichtje had hij erbij bijgevoegd.
Indrukken van dageinde
Zwaar en drukkend woog op mij de boer,
En ik dacht aan ruwe menschen
Die wroetend in de bruine aarde
Vermoeid en afgemat de zon zien ondergaan
Die scheeve mond heeft zich geopend dan
En hij zei:
'Uit d'aarde ben ik opgestaan
In d'aarde vind ik mijn bestaan'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten