Mijn oma van zevenennegentig is pas geleden verhuisd van haar etage in het centrum van het dorp naar het bejaardentehuis dat aan de rand ervan ligt. Naast de oprit naar de snelweg. Ze vond het niet meer fijn om 's nachts alleen te zijn. Nu hoeft ze maar op een knop te drukken en dan is er iemand. De bejaarden wonen in noodgebouwen. Het echte bejaardentehuis is over twee jaar pas klaar.
Ik heb haar daar nog niet opgezocht. Ze woont in een kleine kamer volgepropt met meubels en laat de warme maaltijd die om half twaalf in de ochtend al in het restaurant geserveerd wordt, naar haar toe brengen. Ze vindt het te vermoeiend om erheen te gaan. Ze wil niet samen met de anderen eten.
'Ik heb niets meer om naar uit te kijken,' zegt ze vaak.
2 opmerkingen:
Ik las deze week een heel goed boek over een man in een RVT (Rust- en Verzorgingstehuis). Het heet Vroeger was er later, en is van Vera Marynissen. Treurige, maar noodzakelijke lectuur.
Dank! Ga ik opzoeken.
Een reactie posten