'Ze doet het voor het eerst en je ziet meteen dat ze hierin niet verder zal groeien, nooit,' fluisterde iemand die naast me zat. De zanger stond op het podium en zong: 'Mooier dan nu zal het nooit gaan.'
De presentatrice was achter hem gaan zitten. Haar benen over elkaar. Haar lippen nog gespannen.
Vanaf het begin al deed ze me sterk denken aan mijn vroegere overbuurmeisje en goede vriendin Suzanne. Het onverzettelijke, dat herkende ik denk ik het meest. Dat bewonderde ik in Suzanne en nu ook in de presentatrice. Maar het onverzettelijke kan zich tegen je keren.
Ik vond haar oneindig dapper, hoe ze hier in het theatertje zat, met de twee coryfeeën die ze moest bevragen. Ze had zich heel goed voorbereid. Dat wist ik zeker.
Ik herinnerde me mijn eigen black-outs tijdens examens, proefwerken of gewoon zomaar als me iets gevraagd wordt en ik niet op een vraag gerekend heb. 'Welk boek vind jij nou goed?' Het scherm gaat op zwart. De luiken vallen dicht. Mijn hoofd is afgesneden van elke informatie van buitenaf. Ook van binnen blijft het stil. Doodstil.
Misschien deed ze me meer aan mezelf denken, uiteindelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten