Stilte

Ik had hier korte, grappige stukjes kunnen schrijven over mij en de veelal Belgische bejaarde stellen in de eetzaal, of over de in zichzelf gekeerde mensen die werkten in het familiehotel, waarmee ik na een dag of drie stilzwijgend een band kreeg. Alleen omdat we op hetzelfde moment ergens waren en ik 's ochtends 'gutemorgen' tegen ze zei en zij tegen mij. En 's avonds knikten we. Na een paar dagen merkte ik dat ik blij was ze te kunnen begroeten. Mijn kameraden met  hun oververhitte hoofdjes en de gezwollen aderen op het slappe witte vlees. De toekomst
Negen nachten verbleef ik in een appartement, maar ik ontbeet en dineerde in het hotel dat erbij hoorde. Het viel me de eerste dag al op dat ik niet de enige was die daar in stilte zat te eten. Er was het geluid van tikkend bestek. Ook de oudere stellen begrepen elkaar na al die jaren kennelijk woordeloos.
De woorden moesten uit mezelf komen. Buiten mijn dagelijkse hardloop en/of wandelrondes door het bos, was er niets anders te doen dan schrijven en lezen. Ja, er was het zwembad in de kelder waar ik als enige mijn baantjes trok. Het wandelen leek in het begin nog vaak op marcheren, het zwemmen op dwangmatig heen en weer crowlen. Als ik me niet vergis kwam daar allengs een rustiger tempo in. Ook was ik op den duur niet meer bang om in het bos te verdwalen. Elke nacht vroeg ik me wel een paar keer af: wat doe ik hier? En waar zijn Jeetje en Deetje? Maar intussen voltrok zich iets, was zich iets aan het voltrekken. Iets kalms en goeds. Tegen het eind van de week, om half vijf 's ochtends, had ik zomaar gevonden wat ik bleek te zoeken.
(Op vrijdagavond kwamen de bezwete collega's voorrijden en hebben we het nog twee dagen op een enorm praten en zuipen gezet)