Twee normale mensen

We kwamen tegelijk aanfietsen. Van de buitenkant kon je eigenlijk niets vreemds aan haar zien. En dat het nog maar vijf weken geleden gebeurd was. Bij mij zie je het al aan mijn fiets. (Hoe langer je het bent, hoe meer je het gaat zien? De fiets is nog maar het begin. Het breidt zich uit. Op een gegeven moment is het een permanente link. Tegen die tijd maakt het je ook niets meer uit.)
Maar eenmaal in het restaurant zag je het nergens meer aan. Dat we twee moeders waren.
We zouden net zo goed twee normale mensen kunnen zijn.
We hebben al als vanalles tegenover elkaar gezeten. Als twee peuters, als twee kinderen, als twee tieners in de discobus, papieren sigaretten rokend, als twee adolescenten die ruziemaken, als twee volwassenen die de ruzie bijleggen maar nooit eerder als twee moeders die een avondje vrijaf hebben.
Dat klinkt zwaarder dan het was. De nadruk lag er niet op. Helemaal niet. Het was meer een bijkomstigheid.
Dat we daar zo zaten. Zij en ik. Als moeders. En we speelden het niet eens.