Vrouwen in de monsteruitverkoop

'Pas op, Elke. Vrouwen en vrouwen. Dat gaat niet altijd samen.' Ik kreeg een lieve maar toch vooral een waarschuwingsmail van de ontwerper.
Vanavond is de Turnover sample-sale voor hele speciale genodigden. Morgen begint het voor het volk. Voor het eerst ben ik een hele speciale genodigde. Nu is het serieus. Dat voel ik. Op alle fronten. Oorlog.
'Trek geen kleren van Turnover aan. Voor je het weet zit het bij je naaste in een tas.'
De sfeer onder de speciale genodigden schijnt grimmig te zijn. Afgemeten zelfs. Omdat speciale genodigden geen andere speciale genodigden om zich heen verdragen. Het hele 'speciale' gaat er dan natuurlijk een beetje af. (Het volk stelt zich - ondanks de massahysterie - bescheidener op.)
De ontwerper schreef ook: 'Draag géén dure designmerken. De vrouwen hebben er een speciaal neusje voor.'
'Pak wat je pakken kan.'
'Maar Elke, zorg er toch vooral voor dat je overeind blijft staan. Ze lopen zo over je heen.'
'Gebruik liever geen geweld,' was het laatste dringende advies dat hij me gaf.

Het leven na het debuut is een afgang

Ik heb een avondvullend optreden met twee dichters. Zoals dat hoort bij een debutant ben ik er al wel een kwartier voor aanvang. Ik word zolang opgeborgen door de medewerker van Selexyz Broese. Boven. In de gang tussen de dozen, naast de toiletten, het kopieerhok en het kantoor van meneer en mevrouw Broese. Als Ingmar Heytze er is, beginnen we meteen met het doorspreken van Marlies Dekkers.
'Die is toch van dat ondergoed?' vraag ik na een tijdje.

Ik treed op tussen twee ervaren podiumbeesten in. Al snel doe ik mee met het 'inspringspel'. Ingmar en Alexis reageren ter plekke op elkaars gedichten. Ik lees dan een verhaalfragment voor dat er iets mee te maken heeft. Bijvoorbeeld iets over ondergoed. Thema's zijn universeel. Het is Alexis die elke keer als ik voor ga lezen, de microfoon naar me toesleept. Omdat mijn stem nog niet zo ver reikt. Het is Ingmar die me na afloop uitgebreid uitlegt dat je daar dan dus IN moet spreken. Een gesmeerd team zijn we.

Dan volgt het signeren. Er zijn mensen die me complimenteren. Er zijn mensen die mijn boek willen kopen. 'Waar ligt jouw boek ergens?'
'Sorry, het is niet gelukt om je boek op tijd in te slaan,' zegt de Selexyz medewerker. Hij duwt me snel een fles wijn in handen en rent weg.
Daar sta ik met mijn fles wijn. Terwijl de heren signeren.

Kunst

Het leven na het debuut, begon met mijn eerste aankoop van kunst. Het schilderij heet Panoramisch Uitzicht en is van Paul Dikker. Alles wordt er anders van. Werkelijk alles! Het leven na het debuut, begon ook met mijn tweede boek.

Voor de rest is alles hetzelfde gebleven.

Reclametijd

28 mei, SELEXYZ BROESE, UTRECHT
Poëtische Utrechtse Lentekriebels: een avondvullend programma van drie literaire toptalenten. Ingmar Heytze, Elke Geurts en Alexis de Roode.
Toegang: € 5,00. POËZIECIRCUS BEZOEKERS KRIJGEN € 2,50 KORTING (reserveer met de korting via: broese@poeziecircus.nl)

Voor meer info kijk hier

Ik kan het voor u bestellen.

Ik ben in Jimmink, de boekhandel die het dichtst bij mijn huis is, om 'Probeer het mortuarium' van Eva Maria Staal aan te schaffen. Dat hebben ze niet meer op voorraad. Maar de meneer wil het wel voor mij bestellen.
'Dat is goed,' zeg ik.
'Zo vreemd! Dat boek is al twee jaar uit en nu ineens heeft het die prijs gewonnen. Zoiets is nog nooit voorgekomen. Het is helemaal opgeleefd. Terwijl je denkt dat het wel klaar is met zo'n boek,' zegt hij.
'Heeft u 'Het Besluit van Dola Korstjens' misschien ook?' hoor ik mezelf dan vragen.
'Sorry?' Hij valt stil.
'Het besluit van Dola Korstjens?'
'Nee, en ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nóóit van die titel heb gehoord.' De meneer loopt naar de computer. 'O, ik zie hier dat het ook nog maar nèt uit is. Het is zogezegd een erg vers boek.'
'Inderdaad,' zeg ik.
'Het zit niet bij onze voorraad. Maar ik kan het voor u bestellen.' Op zijn computerscherm zie ik mijn boek. Het oranje-rode omslag. Daar loopt Dolaatje.
'Dan heeft u het dinsdag,' zegt de meneer.
'Eh... doet u dat ook maar dan.' Wat moet ik anders zeggen? Nee, laat maar ik heb het al?
'Wat is uw naam?' De meneer noteert.
'Eh...Elke.'
'Achternaam?'
'Eh..Geurts.' Ik weet helemaal niets anders te verzinnen. De meneer kijkt naar zijn computerscherm om de titel van het boek over te kunnen schrijven.
'Geurts, met een s of met een z?'
Met een z wil ik zeggen. Om mijn identiteit nog even vakkundig te verdoezelen. Om de hele tragische scène nog snel voor te zijn.
'Met een s,' zeg ik zacht. De meneer schrijft mijn naam op en neemt dan de naam van de schrijver van 'Het besluit van Dola Korstjens' over van zijn scherm.
Ik wacht af.

Boekpresentatie! ( voor 1 x geen woorden)

Het besluit van Dola Korstjens

'Dola Kersjes, hoe kóm je erop, Kersjes?' vraagt de camerajongen.
'Korst-jens,' zeg ik.
'O ja, Kosjens.'
'Korstjens.'
'Kostjens.'
'KORSTJENS!'
'Korsjes was het ja, precies!' zegt hij. 'Maar Dóla dan!'
'Dola is gewoon een naam hoor. Ik kwam 'm tegen in de overlijdensadvertentie van de Nederlandse schrijfster Dola de Jong.'
'Je denkt toch eerder aan Dora,' houdt de camerajongen vol. 'Het besluit van Dora Korsjes.'

Frikadellenfreak

Ik ga morgen in een snackbar gefilmd worden. Ik zal daar voorlezen uit mijn bundel met een berg frikadellen voor mijn neus. En een blikje cola. Op de achtergrond sissend vet.
Iemand vroeg: 'O, is dat iets thematisch?'
'Themátisch?'
'Ja?'
'Ik lust niet eens frikadellen. En ook geen cola!' zei ik.
Maar ik begrijp ook wel dat beeld sterk is. Sterker dan alle woorden bij elkaar. En ik begrijp dat identificatie onvermijdelijk is. Omdat mensen dat nu eenmaal graag doen. Verbanden leggen.
Ik zal als frikadellenfreak worden gelanceerd. En colazuiper. Zo zal ik ook het graf in gaan. Dat draai je niet meer terug.

Sprookjesman

Toen we de straat uitliepen, stopte er een auto. Een rode verweerde vuist stak uit het raampje. Of hij Jeetje kon plezieren met een knikker? Jeetje knikte. Nee zeggen kan altijd nog, moet ze gedacht hebben. Op de eeltige handpalm lag een porseleinen bal. Twee keer zo groot als een bonk.
'Dit is een toverbal', zei de man. 'Als je 'm in je hand houdt komt alles uit wat je wenst. Er zit toverkracht in.'
Niet veel later stonden we in een schitterende sprookjeswereld. De Krijtberg op het Singel. Het was er druk bevolkt. Op het altaar sprak een oude man in een wit kleed over dat we dan wel klein en onbeduidend waren maar dat we ons toch vaak erg groot voelden. We vonden van onszelf dat we heel wat presteerden. En soms meenden we ook dat we beter waren dan de rest van de wereld. Hij zei het mild, kalm en zo vol liefde, het was duidelijk een wijs man, dat we betoverd raakten door zijn stem. En de ambiance. Stil bleven we staan luisteren. De lucht bewierookte ons, de kaarsvlammetjes, de beelden en het gekleurde licht van glas-in-lood. Zolang we hier stonden, was alles goed. Totdat Jeetje de betovering verbrak: 'En waar is Doornróósje nou? Ik zie Doornroosje helemaal nergens!'
We maakten dat we de gewone wereld weer inkwamen.

G-spot

Uiteindelijk ben ik toch naar Selexyz geslopen vandaag. Door de regen. Via de Leidsestraat. Voor ik binnen was, zag ik de torenhoge stapels oranje boeken al. Tot aan het plafond kwamen ze! Werkelijk. Ik slenterde er naartoe, zag, en liep toen straf door. Naar de 'G'.
Bij de 'G' Nederlandse Literatuur stond het niet. Ook niet bij de 'G' Spanning en Sensatie. Voor de vorm het hele alfabet langsgegaan. Zodat de mensen zich niet af zouden gaan vragen wat ik toch steeds bij die 'G' moest. Wat draalt die dame daar bij Gerritsen, Giphart, de Greef, Grunberg?
Daarna doorgekropen naar de Athenaeum boekhandel. Via stinkende stegen. Op zoek naar de G-spot.
Ik moest gelukkig nog een boek van Willem Brakman. Maar ook Willem Brakman was er niet. Nergens.
Twee dezelfde spijkerbroeken gekocht.

Day after

De day after. Het regent aan één stuk door. In de kamer staan twee plastic muiltjes met knalroze hakjes, een fleurige paddenstoelentent en een echt meisjesbed. Het ledikant dat boven staat, moet weg. Heel binnenkort. Vandaag nog niet. De laatste slinger zullen we ook opruimen. Morgen. Vandaag nog niet. Mijn boek ligt in de winkel. Ik kan gaan kijken. Maar vandaag niet, vandaag nog niets.
'Ik ben moe, mama,' zegt Jeetje, 'van al de cadeaus.' Ze vleit zich tegen me aan. We zuchten.
Van blijdschap.

Het ziet er goed uit!

Gisteren haalde ik mijn boek op bij de uitgeverij. Toen ik het vasthield, vroeg ik om een glaasje water. Ik kreeg er een heel droge mond van; de onveranderlijkheid. Het nooit meer schrappen.
Even later fietste ik door de stad, wachtte ik voor het stoplicht en kocht ik maiskolven en vegetarische balletjes bij de Albert Heyn met drie keer 'Het Besluit van Dola Korstjens' in mijn tas.
Meer kon ik niet aan.

Theater

Teetje en Jeetje zitten achterop de fiets in de zon. Elk bij hun eigen moeder. En ze eten een appeltje. Het is middag. De zon schijnt op hun blote bolletjes.
'Waar gaan we naar toe, mama?' vraagt Teetje.
'Het the-ater,' zeggen de moeders blij. Teetje en Jeetje nemen een hap van hun appeltje. Ze kijken naar de auto's die voorbijkomen. Er zijn veel auto's zonder dak. Ze fietsen langs de Nederlandse Bank. Ze staan stil op het grote plein, de moeders kletsen. Dan springt het stoplicht op groen.
'We gaan naar het the-ater,' zeggen de moeders nog een keer, 'daar is de echte Floddertje.'
Ze fietsen. De moeders houden met één hand hun rokjes tegen. De trams bellen. Midden in de stad stappen ze af. Ze staan voor de stadsschouwburg. Ze kijken omhoog. Het is een groot gebouw. Teetje en Jeetje hoeven hun appels niet meer.

Als de voorstelling eindelijk begint, roept Jeetje uit:
'Maar dat is de echte Floddertje helemaal niet!'
'Nee,' fluistert moeder, 'ze spéélt Floddertje.'
'O zo.' En dan is Jeetje gerustgesteld. Teetje en Jeetje kijken naar het theaterspel.

(Jip en Janneke taal is niet makkelijk)

Vakantieval

Van het ene op het andere moment tuimelde ik zo het gat van de vakantie in. Het was er bloedheet. Helverlicht. De mensen schetterden. De kinderen verstoften. Op het strand lieten de moeders hun ballen hangen.
'Ik laat de ballen gewoon hangen, jij?'
Hup, zij liet ze ook hangen. Hierna vetten de moeders zich in, klokten een literfles spa naar binnen, sperden hun ingevette benen wagenwijd open - er zou zo ongemerkt nog een kind naar buiten kunnen kruipen -, ze lieten hun armen slap langs het grote lijf vallen, mond open. En ze zonden. Tot het grut elkander af begon te maken.
Er waren pubers die om elf uur 's avonds vier koepeltjes op een eenpersoonsplek probeerden op te zetten.
'Ssst, hier slapen al jonge kinderen,' zei iemand.
'Huhuhu,' kukelden de pubers, 'alsof die zich morgenochtend iets van óns aantrekken.'
De val was lang voor mij. En hard. En net toen ik met mijn hele lange grote teen misschien eindelijk de grond wel begon te raken, moesten we de hele vette vakantieboel alweer opbreken. Op het heetst van de dag.

Zon

Ik loop godsgruwelijk achter, het is de vraag of ik ooit nog inloop. Het is winter. Maar ineens gaan we kamperen. Morgen al. Want de mensen zeggen dat het zomer is.
Dus heb ik net de dassen maar in een doos gedaan, de muffe mutsen op een hoop gelegd, de winterjassen door de kamer verspreid. De zonnenbrandcrème moet gezocht worden en van die dingen. Wat een rommel overal ineens.
Dus ik ben weg hè. Tot zondag! (Misschien wel eerder, want wie gaat er nu midden in de winter kamperen? Dan moet je goed gek zijn. Het moet op z'n minst te doen blijven. En zo'n klein meisje bevriest sneller dan je denkt.)

Controle

Zojuist met een vriendin gepraat over de inhoud van mijn nieuwe project. Mijn fascinatie voor iemand die de totale controle over zijn leven heeft. Iemand die alles goed geregeld heeft voor zichzelf, en in en in gelukkig is. Echt gelukkig. Iemand die zijn droomleven leeft. Maar hoe dat dan dus toch, uiteindelijk, ergens spaak zal lopen.
Bij de lay-out van zijn blog waarschijnlijk. Zoiets kleins.

Balkonscènes

Zodra Jeetje weer thuiskomt, rent ze het balkon op.

'Ik ga nu van het balkon springen!' 

'Doe dat nou maar niet,' zegt moeder.

'Ik spring er vanaf.' 

'Dat mag niet.'
'Mama, mag ik dan wel aan het balkon gaan hàngen?' 
Ook dat vond moeder niet zo'n heel sterk idee.

'Ik ga er héél eventjes aan hangen en dan spring ik er pas af.'  Jeetje kijkt verlangend naar de tuin beneden.  'Mama, ik wil daar naartoe,' fluistert ze.

Ze heeft het leuk gehad bij opa en oma op het platteland. 

(En met mijn weblog lay-out is iets grondig misgegaan. Regels verspringen, dingen verdwijnen. Wie raad voor mij heeft graag! Anders rest mij het balkon.)

Aspartaam

LET OP: ASPARTAAM E 951, GLUTAMAAT E 621, GLYCINE E640

Daadwerkelijk vergif. En we eten het dagelijks. Omdat de voedselfabrikanten het erin stoppen, omdat het goedkoop is en wij de kleine letters niet lezen. Of niet weten wat het betekent. GELATINE, E441 Het wordt aan duizenden levensmiddelen toegevoegd, zuivelproducten, kazen, snoepjes, ijs, sorbets enz. Het is onttrokken uit huiden, pezen en botten van koeien en varkens. Lees het boekje: Wat zit er in uw eten? De gids die ervoor zorgt dat u zich niet langer vergiftigt.  Van Corinne Courget. 

Zo, honger heb ik nu. Maar helemaal niets te eten.

Leuk, dacht ik.

Jeetje is uit logeren. Vrij! 

Leuk! dacht ik.

Net heb ik met grote koptelefoon - in de zon, plat op het balkon - geluisterd naar Komt een vrouw bij de dokter. Het is waanzinnig goed geworden. Strak, sober én nog wel een tearjerker. Ik verdween volkomen in de wereld van de hoofdpersonages Carmen en Stijn. Somber ontwaakte ik in het nu. Ik ga dood! dacht ik. En: Ik moet afscheid nemen van Jeetje. 

Ik had dit boek natuurlijk niet voor niets bewerkt. Het was niet zomaar op mijn pad gekomen. Nee, het moest de prelude zijn.

'Ik heb nog drie jaar,' zei ik even later zakelijk tot man, 'correctie...twéé.'

Carmen was zevenendertig toen ze aan borstkanker stierf, ik word over een dikke maand 35. Carmen wordt begraven op Zorgvlied, om de hoek van waar wij wonen. En ze drinken wat in het Mirandapaviljoen. Dat kunnen Jeetje en man straks ook allemaal doen. En ze eten daar mijn geliefde Häagen-Dazs ijs (ook nog Macadamia Nut Brittle). Dat kán geen toeval meer zijn. De identificatie is compleet. 

'Hoe oud was het kind in het boek?' vraagt man dan. 

'Luna was twee,' zeg ik droef. 

'O, nou dan hoef je je geen zorgen te maken,' zegt hij, 'over twee jaar is Jeetje al vijf.'

'Dát hoeft nu weer niet overeen te komen,' roep ik, 'het gaat om het princípe. Het is toch altijd erg om van je kind afscheid te nemen. Of het nou twee of vijf is. Misschien is vijf zelfs wel érger.'

Het creëren van je eigen werkelijkheid dus. Je kunt er ook een ander verhaal van maken, schijnt. ( Behalve als je borstkanker hebt.)