Nog voor we goed en wel zitten, begint Deetje al te eten. Met plastic vork en lepel valt ze aan op de pasta en de pizza. Wat naast haar bord valt, propt ze met twee handen terug in haar mond. Haar wangen gaan op en neer. Haar gezicht wordt rood van de inspanning en de saus. Haar haren worden vet, nattig en komen vol etensresten. Verse spinazie wordt - hoppa - over de schouder gesmeten. Ze heeft geen tijd om mee te doen met het tafelgesprek.
Als ze klaar is, schreeuwt ze 'Dorst!' Ik mag niets meer vasthouden. Haar klauwtjes omklemmen zelf de beker. Vrijwel haar hele hoofd verdwijnt in de beker. Met grote slokken drinkt ze, drinkt ze, drinkt ze. Tot ze zich verslikt. Een hoestbui volgt. De tranen springen uit haar ogen. Net als ik bang ben dat de kotsreflex in werking gaat treden, stopt de hoest. Ze roept: 'Uit! Uit! UIUIUIT!' Ze strekt haar armen, gooit zich achterover, begint zich uit de triptrap te wringen.
En als je en passant vraagt wat de hond zegt, antwoordt ze altijd weer Woef, woef.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten