Gisteravond hebben de overbuurvrouw en ik in een opwelling ons opgespoten eiland verlaten om de film Beasts of the southern wild te gaan zien in Kriterion. Over het rauwe leven in Zuid-Louisiana.
Op de heenweg fietsten we over de Nesciobrug en terug over de andere brug. Ik weet niet hoe die heet.
Het is toch telkens weer een hele opluchting als ik de stad in fiets.Terwijl hier alles perfect is. Ja, in de herfst mis je misschien de blaadjes die van de bomen zijn gevallen. Maar meer ook niet.
'Je bent gekomen voor je kinderen,' zei iemand me een paar dagen geleden, 'maar als ze een jaar of tien, elf zijn moet je daar ook weer weggaan voor je kinderen.'
Dus dan hebben we nog een jaar of drie, vier.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Het is ook een beetje gek om een Amsterdamse brug naar een CDA’er te noemen. De Enneüs Heermabrug. Echt waar. Zo heet die mooie ‘andere brug’.
Een reactie posten