De brui

De nacht was lang. Er stond een emmer naast mijn bed die ik om het uur opnieuw moest legen en omspoelen in de badkamer. Mijn hoofd barstte uit elkaar. Van het ene op het andere moment was ik doodziek geworden. Als het zo moet, hoeft het van mij niet meer, dacht ik een paar keer. Het was nogal larmoyant om zo te denken, dat wist ik.  De dag daarvoor had ik een vriendin bezocht die net haar laatste chemokuur erop had zitten, het liefst over een week weer aan het werk wilde en ik had na een halve nacht overgeven al genoeg van het leven. Rond zessen hoorde ik de Volkskrant op de mat vallen. Ik wist dat daar een recensie in zou staan, maar ik stond niet op. Als het lichaam het niet doet, doet de rest er ook minder toe. Een paar uur later bracht man de krant naar boven, hij liep langzaam, de aard van het stuk kon ik aan zijn voetstap al aflezen. Het was een saaie recensie van mijn boek. Een beschrijving van de inhoud. Drie sterren gaf Arjan Peters. Niet slecht. Maar ook niet opgewonden. Dat verbaasde me. Ik had veel meer verwacht of was het gehoopt? De rest van de dag lag ik in bed met de gordijnen dicht. Als het zo moet, dacht ik, dan schrijf ik niets meer. Ook nu besefte ik dat het een nogal verwende manier van denken was. De conclusie van dit al is dat ik er nogal snel de brui aan wil geven. Dat is niet zo mooi.