Op zondag - ik ben op dat moment boodschappen aan het doen bij de Vomar - herinner ik me ineens de moeder van een ex-vriendje in een negentiende eeuws pand aan een Utrechtse gracht. Hoe ze tegenover me stond. Zij: lang en statig en ik: klein en van provinciale afkomst.
Mijn vriendin en ik logeerden dat weekend in het ouderlijk huis van die jongen. Ik weet niet meer waarom. We waren alledrie begonnen met de (oerstomme) lerarenopleiding Nederlands in Nijmegen en hadden elkaar zo leren kennen.
Tijdens die logeerpartij werden we door zijn moeder ingewijd in een familiegeheim: Hema-taart in een doos van een dure banketbakkerij stoppen.
'Niemand die het merkt,' zei ze. Ik herinner me de triomfantelijke blik waarmee ze het vertelde. Ook weet ik nog goed wat ik dacht.
Ze had meer op met mijn dartele vriendin dan met mij. Wat logisch was. Ik was donker, zwijgzaam en onuitstaanbaar schuchter. Zij was licht, open en buitengewoon spontaan.
Ze gaf mijn vriendin haar oude hippie-kleren om te passen. 'Het is eerder iets voor haar dan voor jou,' zei ze en glimlachte. Dat had die moeder heel goed gezien.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten