Een borreltje bij de buren. We staan met z'n allen in de huiskamer met een glas wijn in onze handen. Er gaan hapjes rond. Het is hetzelfde huis als het onze, maar het is het hunne. De mannen praten met de mannen en de vrouwen staan in een groepje bij elkaar, zoveel is er sinds de jaren '50 niet veranderd - boven ons hoofd de voetstappen, het gelach en geschreeuw van de kinderen. Er zijn meer kinderen dan volwassenen. Ze zijn ons in de loop der tijd de baas geworden. We houden van ze, dus dat geeft niets. Ze horen ons de baas te worden.
Twee buurvrouwen willen er misschien nog wel eentje bij, zo'n kleintje, nu het nog nét kan, een ander is bezig de babyspullen rigoureus de deur uit te doen, bij ons is - buiten de allereerste babypakjes van J. en D. - alles wat naar baby ruikt allang weg.
Op de bank hangen de twee beginnende tieners J. en Z. Ze observeren de volwassenen, met een mengeling van spot en interesse. Ze kijken naar de kinderen, met een mengeling van verveling en plezier. Ze zullen later in elk geval alles anders doen. Dat zouden wij ook. Nee, dat zullen wij ook.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten