Er was een verrassingsfeestje voor de overbuurvrouw, een Zweeds salonbootje waarop we met tien vrouwen twee uur door de Amsterdamse grachten gleden. We zaten dicht op elkaar. We leerden elkaar snel kennen. Er was een gigantisch cruise schip dat voor het centraal station op ons lag te wachten. We stapten aan boord en de trossen werden losgegooid. Ik wist bij God niet waar we naartoe voeren, maar dat gaf niet. God was er niet. Er was duisternis, flikkerende discolichtjes. Er waren loungebanken waarop gegeten kon worden, maar het was al voorbij etenstijd. Er was de dj, die ik ken omdat hij mijn buurman is, hij draaide een flard van 'Le vent nous portera' van Noir Désir en ik ging even kopje onder in de tijd. Ik kwam weer boven. Er was de travestiet die achter de bar stond met absurde borsten in een klein bh-tje.
'Ik ben hier voor het eerst,' zei ik.
'Leuk,' zei hij en knipperde met zijn mascara ogen.
Er was gin-tonic. Er waren sigaretten. De serveerster was lang, mager en droeg alleen een bh, een kort spijkerbroekje, blote voeten. Ze lachte niet. Het was niet de bedoeling dat je hier veel kleren aanhad. Dat was helder. Er lagen overal groepjes mensen op loungebanken. We trokken onze schoenen uit en gingen er ook op liggen. 'I am sexy and I know it', draaide de buurman. Ik moest heel sterk denken aan de film Lost in Translation. Hier waren andere regels. Ik kende ze niet. Op deze boot leek alles mogelijk. Hier was iedereen verloren, in elk geval waren we zonder anker.
Er was het moment dat we weer aanmeerden, de loopplank afliepen, dat we ons gewone zelf weer moesten zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten