Doel

Ik was in een lelijk vergaderzaaltje beland waarin niet meer kon staan dan één gigantische ovale tafel.
'Wat is het doel van je boek?' De vrouw keek me strak aan.
'DOEL,' zei ze weer.
Er zaten twee vrouwen tegenover me aan de vergadertafel. Het was wachten op de derde die bezig was sollicitatiegesprekken af te nemen. Het was voor het eerst dat ik bij zo'n grote organisatie binnen kwam, overal waren ruimtes waar mensen werkten achter computers. Facebook en twitter op de schermen. Mensen liepen heen en weer met kartonnen bekertjes, ze bezochten het toilet of ze stonden twee aan twee in de gang met elkaar te smiespelen. Een mierenhoop. Het deed me denken aan de middelbare school.
'Doel?' vroeg ik zacht.
'Ja, wat is het doel van je boek?'
'Eh, gewoon.'
'HOE KOM JE OP HET IDEE?' De vrouw dacht misschien dat ik hardhorend was. De andere vrouw staarde me intussen met open mond aan, zakte achterover in haar stoel toen ik weer 'gewoon' zei.
'Het is ontzettend warm hier, hè?' Ik trok mijn vest uit.
Ze vonden het helemaal niet ontzettend warm daar. Totaal niet zelfs.
'Je weet dus niet wat je DOEL is?'
'Ik dacht dat ik hier was gekomen om jullie verhaal te horen?' Ik hakkelde. De vrouwen keken elkaar aan trokken hun wenkbrauwen op.
Ik zou met drie dames van deze organisatie gaan praten die problemen hadden met dezelfde leidinggevende en daar een verhaal over maken. 1500 woorden. Dat was het doel. Nu ging het bij het voorstellen  - ze hadden gevraagd wat ik deed in het leven - al totaal de verkeerde kant op.
Om een lang verhaal kort te maken: 's Avonds heb ik de meisjes op het hart gedrukt dat ze nooit maar dan ook nooit voor een baas moeten gaan werken. Dat ze nooit in een bedrijf terecht moeten zien te komen. Dat het daar niet anders gaat dan op de basisschool en straks de middelbare school. Het gedoe tussen mensen: macht, pesten, meelopers en bij de populairste willen horen. Het werk is maar bijzaak.
'Jullie moeten ervoor zorgen dat jullie later eigen baas worden. Denk erom.'