Uitkijkposten

Als ik ons hier zie zitten, - vier buurvrouwen, vier totaal verschillende levens in sportpakjes, neergestreken aan één picknicktafel, met een fles wijn, op een maandagavond nog wel, het zweet van onze shirtjes alweer drooggewaaid, omdat we na het sporten via een omweg terug naar huis zijn gewandeld -, overvalt een gevoel van mededogen me, liefde, de grap die het leven is, de sit com waar we in figureren, dit decor, hoe móói het wel niet is, hoe ontroerend en hoe wij gekke mensen elkaar eigenlijk nodig hebben.
En ik weet weer hoe we zes jaar geleden vol verwachting hiernaartoe verhuisden, hoe de één tegelijk met ons in deze straat kwam wonen, de ander vier jaar later pas mijn directe buurvrouw werd, en hoe ik de buurvrouw die hier al vanaf het allereerste begin woont, steeds beter leer kennen.
Hoe we allemaal in hetzelfde verhaal rondlopen.
Als ik het hele verhaal nog even van hieraf mag blijven bekijken, alsjeblieft, alsjeblieft, kan ik ook de buurman helder zien die inmiddels naast me zit, en daar is dan de man van de overkant, tegen het eind van de avond ook nog eventjes bij ons aangeschoven, een glaasje wijn in zijn hand, zijn lichtblauwe blouse, de gebruinde huid, zijn haar wordt alweer wat langer, hij praat met deze of gene, we glimlachen naar elkaar, ik vanaf mijn uitkijkpost en hij vanaf de zijne.