Twee werelden
Ik verblijf vier dagen in het huisje van een schrijfster die
op vakantie is, ik ging gisteravond met een schrijfster eten, intussen mail ik
intensief met een schrijver over de kwestie, en kreeg ik hier net een
schrijfster op de koffie waarmee ik het probleem van het verlaten worden in twee
uur grondig doornam. “Maar waarom wil je hem zo graag terug? Omdat je er niet
tegen kunt dat iemand je niet meer wil? Of wil je het allerliefst van de hele
wereld bij hém zijn?”
“Toch echt meer het laatste.”
“Maar waarom? Wat biedt hij je nog?”
“Niks.”
Het is een verademing hier te zijn. Schrijverstypes bekijken
het leven van oneindig veel kanten. Dat zit in hun aard. Ze doen constant aan
zelfonderzoek en wantrouwen geloof ik per definitie hun eigen beweegredenen en
die van anderen. Op mijn nieuwbouweiland komen ze nooit koffiedrinken. Het zijn
twee verschillende werelden. Misschien ligt daar een oorzaak van de breuk. Ik stelde
mijzelf en hem, onze wereld samen, voortdurend ter discussie, terwijl man jarenlang
tevergeefs wachtte op mijn tevredenheid. Tot de dag aanbrak dat hij op niets
van mij nog zat te wachten. Dat proces heeft hij in z’n eentje doorgemaakt. Het
moet een eenzame route zijn geweest. En aan mij enkel het eindpunt mededelen,
het kant-en-klare besluit, maakt mij weer zo hondsalleen.
Hoe graag had ik hier met man wekenlang aan de koffie
gezeten en onze motivaties, gevoelens en patronen tot op het bot uitgeplozen?
Samen. Hoe graag had ik deze afscheidsceremonie, - als dit dan per se een afscheidsceremonie
moet zijn - met elkaar gehouden?
Vandaag tuigen zij thuis de kerstboom af. Ze stoppen de
ballen weer in de doos, de lichtjes, de piek. Ik vraag me af waar die doos
volgend jaar weer opengaat en bij wie die ballen dan het meeste horen? (Ja, bij
ons vieren.)
Het is voor het eerst sinds maanden dat ik weg ben. In deze
wereld mag ik weer even bestaan. Dit ben ik. En thuis zijn de meisjes die op me
wachten. Moeder ben ik bovenal. Maar ik ben nu niet meer de vrouw van man. Dat
moet ik loslaten. Dag man. Hallo ex!
En ik heb dan maar vertrouwen in de liefde? Dat die liefde wel
komt bovendrijven, - mócht die stiekempjes
nog ergens zijn – ooit, in een nieuwe wereld van ons twee.
Of beter: ik heb gewoon vertrouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten