maandag 16 januari 2017

Column Trouw, 14 jan



Twee werelden

Ik verblijf vier dagen in het huisje van een schrijfster die op vakantie is, ik ging gisteravond met een schrijfster eten, intussen mail ik intensief met een schrijver over de kwestie, en kreeg ik hier net een schrijfster op de koffie waarmee ik het probleem van het verlaten worden in twee uur grondig doornam. “Maar waarom wil je hem zo graag terug? Omdat je er niet tegen kunt dat iemand je niet meer wil? Of wil je het allerliefst van de hele wereld bij hém zijn?”
“Toch echt meer het laatste.”
“Maar waarom? Wat biedt hij je nog?”
“Niks.”
Het is een verademing hier te zijn. Schrijverstypes bekijken het leven van oneindig veel kanten. Dat zit in hun aard. Ze doen constant aan zelfonderzoek en wantrouwen geloof ik per definitie hun eigen beweegredenen en die van anderen. Op mijn nieuwbouweiland komen ze nooit koffiedrinken. Het zijn twee verschillende werelden. Misschien ligt daar een oorzaak van de breuk. Ik stelde mijzelf en hem, onze wereld samen, voortdurend ter discussie, terwijl man jarenlang tevergeefs wachtte op mijn tevredenheid. Tot de dag aanbrak dat hij op niets van mij nog zat te wachten. Dat proces heeft hij in z’n eentje doorgemaakt. Het moet een eenzame route zijn geweest. En aan mij enkel het eindpunt mededelen, het kant-en-klare besluit, maakt mij weer zo hondsalleen.
Hoe graag had ik hier met man wekenlang aan de koffie gezeten en onze motivaties, gevoelens en patronen tot op het bot uitgeplozen? Samen. Hoe graag had ik deze afscheidsceremonie, - als dit dan per se een afscheidsceremonie moet zijn - met elkaar gehouden?
Vandaag tuigen zij thuis de kerstboom af. Ze stoppen de ballen weer in de doos, de lichtjes, de piek. Ik vraag me af waar die doos volgend jaar weer opengaat en bij wie die ballen dan het meeste horen? (Ja, bij ons vieren.)
Het is voor het eerst sinds maanden dat ik weg ben. In deze wereld mag ik weer even bestaan. Dit ben ik. En thuis zijn de meisjes die op me wachten. Moeder ben ik bovenal. Maar ik ben nu niet meer de vrouw van man. Dat moet ik loslaten. Dag man. Hallo ex!
En ik heb dan maar vertrouwen in de liefde? Dat die liefde wel komt bovendrijven,  - mócht die stiekempjes nog ergens zijn – ooit, in een nieuwe wereld van ons twee.

Of beter: ik heb gewoon vertrouwen.

Geen opmerkingen: