Ik kan het voor u bestellen.

Ik ben in Jimmink, de boekhandel die het dichtst bij mijn huis is, om 'Probeer het mortuarium' van Eva Maria Staal aan te schaffen. Dat hebben ze niet meer op voorraad. Maar de meneer wil het wel voor mij bestellen.
'Dat is goed,' zeg ik.
'Zo vreemd! Dat boek is al twee jaar uit en nu ineens heeft het die prijs gewonnen. Zoiets is nog nooit voorgekomen. Het is helemaal opgeleefd. Terwijl je denkt dat het wel klaar is met zo'n boek,' zegt hij.
'Heeft u 'Het Besluit van Dola Korstjens' misschien ook?' hoor ik mezelf dan vragen.
'Sorry?' Hij valt stil.
'Het besluit van Dola Korstjens?'
'Nee, en ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nóóit van die titel heb gehoord.' De meneer loopt naar de computer. 'O, ik zie hier dat het ook nog maar nèt uit is. Het is zogezegd een erg vers boek.'
'Inderdaad,' zeg ik.
'Het zit niet bij onze voorraad. Maar ik kan het voor u bestellen.' Op zijn computerscherm zie ik mijn boek. Het oranje-rode omslag. Daar loopt Dolaatje.
'Dan heeft u het dinsdag,' zegt de meneer.
'Eh... doet u dat ook maar dan.' Wat moet ik anders zeggen? Nee, laat maar ik heb het al?
'Wat is uw naam?' De meneer noteert.
'Eh...Elke.'
'Achternaam?'
'Eh..Geurts.' Ik weet helemaal niets anders te verzinnen. De meneer kijkt naar zijn computerscherm om de titel van het boek over te kunnen schrijven.
'Geurts, met een s of met een z?'
Met een z wil ik zeggen. Om mijn identiteit nog even vakkundig te verdoezelen. Om de hele tragische scène nog snel voor te zijn.
'Met een s,' zeg ik zacht. De meneer schrijft mijn naam op en neemt dan de naam van de schrijver van 'Het besluit van Dola Korstjens' over van zijn scherm.
Ik wacht af.