Naar de weekenddokter

Jeetje had gisteren een stukje hout in haar oog gekregen en er moest even naar gekeken worden door een professional. Ik meld het vast: dat zou niet lukken.
Zodra we een stap over de drempel van de huisartsenpraktijk zetten, veranderde ze in een brullend beest. Ze kneep haar ogen stijf dicht. Met geen mogelijkheid nog open te krijgen. Jeetje bleek over ongekende krachten te beschikken. Ze vocht voor haar leven.
'Mama is de baas, Jeetje,' zei de huisarts uiteindelijk. 'Niet jij.'
De man had het lampje al even op zijn voorhoofd en had al enkele keren tevergeefs getracht in het dikke oogje te kijken. Zijn woorden sorteerden geen enkel effect. Mama's t-shirt werd stuk gescheurd.
Het werd warmer in de dokterskamer. De sfeer werd grimmiger.
De huisarts gebood me tenslotte haar armen vast te houden, hij klemde haar benen tussen zijn knieën, met één hand hield hij haar hoofd vast en met de andere hand trok hij haar ooglid omhoog. Een piepklein stukje. Toen gaf hij het op.
Hij knipte het lampje uit en slofte weer naar zijn plaats. Mama baadde in het zweet. Met een schouder ontbloot.
'Nou, nou wat een toestand,' zuchtte de huisarts. 'Vind je dit zelf nou leuk, Jeetje?'
Ze zat op mijn schoot met haar handen voor allebei de ogen. Er was geen onbewaakt ogenblik waarin hij haar blik zou kunnen vangen.
'Ga maar,' zei hij, 'naar huis. Of waar jullie ook heengaan.'
We gingen. Muisstil zat Jeetje achterop mijn fiets. Thuis bleef ze muisstil. Of poeslief. Mij keek ze ook niet aan.

Een uur later in bad, zei ze: 'Ik dacht dat de dokter per ongeluk het zwarte puntje uit mijn ogen zou halen. In plaats van het houtje. En dat is vervelend, hè, mama. Zonder zwart puntje in je ogen.'