Het is dik dertig graden, trams bellen, auto's claxonneren, gegons van het leidseplein en ik sta daarboven, op het fameuze Ajax-terras, in een microfoon te blèren over een vrouw die met haar hoofd in een krokodillenbek belandde en daar inzag dat ze een b-leven leidde.
Met een gigantische zonnehoed op mijn hoofd die bij elk windvlaagje bijna wegwoei. Ik zag mij al per ongeluk het Ajax-terras af duiken. De hoed achterna.
Ik las als eerste voor maar toen ik daarna zelf tussen de toehoorders zat, begreep ik dat je elk zuchtje kon horen. Ik had niet hoeven schreeuwen. Of af en toe stoppen. Of om me heen kijken en wat mompelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten