In de Amstelkerk was ik bij een liedrecital van een bevriende componist en operazangeres. Zij zong zijn repertoire. Het toppunt van liefde, bedacht ik later. Maar wat ik vooral zag was het toppunt van toewijding. Zoveel toewijding dat de tranen haast in mijn ogen sprongen.
Het ging ook over inhoud. Hij vertelde over zijn maakproces. Hoe hij deze liederen gecomponeerd had en waarom. We kregen een kleine lezing over componeren in het algemeen en van hem in het bijzonder. Hij is ook docent muziektheorie aan het conservatorium, dus dat zat wel goed. Hij legde uit waar hij zich al meer dan tien jaar aan één stuk door mee bezig hield, en voor het eerst begreep ik wat die man echt drijft. Wat hen beiden drijft. Ik zag zijn passie en ook die van haar. Haar zwarte ogen kregen iets waanzinnigs terwijl ze aan het zingen was. Er kwam een enorm geluid uit dat smalle lijf. Haar aanwezigheid was enorm. Ze wist precies wat ze aan het doen was. Ze ontstegen zichzelf aan alle kanten. Terwijl in het echte leven hun woonboot soms op het punt staat te zinken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten