"Bovendien weten we omdat we broer en zus zijn dat we elkaar blind kunnen vertrouwen." Mijn oog valt precies op deze zin in een interview in de krant. Ik had mijn renkleren al aan, muts al op, was klaar om weg te rennen, maar ga in plaats daarvan zitten.
Die misvatting moet ik eerst nog rechtzetten. Die broer en zus dénken maar dat ze elkaar blind kunnen vertrouwen. Ze willen het graag, dat is logisch. Dat is lief. Dat is mooi. Maar het is gevaarlijk. Juist broer en zus kunnen elkaar niet blind vertrouwen. Juist zij. Omdat ze uit hetzelfde nest komen. En dichter bij elkaar staan dan wie ook. Maar daardoor ook meteen verder van elkaar verwijderd kunnen zijn dan wie ook. De andere kant van de medaille van blinde liefde is blinde haat. Een oude koe, maar zo werkt het. Kijk naar kleine kinderen in een gezin; die maken elkaar regelmatig bijna af. Dat komt later vaak wel goed als ze groot en verstandig zijn. Maar groot en verstandig is een dun laagje vernis. Groot en verstandig bestaat niet.
De meeste broers doden op een onverwacht moment hun zus. De zussen vermoorden de broers meestal niet, maar dat heeft met kracht te maken.
Zo. De mensheid zij gewaarschuwd. Ik ga rennen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Bij dezen onderschrijf ik, letterlijk en figuurlijk, je geponeerde rechtgezette misvatting: ik heb inderdaad een broertje dood aan mijn (4) zussen en zou ze het liefst vandaag nog allegaar omleggen. Kenauen zijn het, stuk voor stuk, uit louter kuthout gesneden. Onbetrouwbare sujetten! Maar ja hè, die andere kant van de medaille die in 's-menskens leven werkt zoals ie werkt, een oude koe. Zou die dualistische plak na de door mij begane seriemoord ook juridisch hout snijden in de rechtbank en behoeden voor een eventuele jammerlijke gang naar het cachot? Ik bedoel, ik zie het ook niet echt zitten om na de familiare executies de rest van mijn leventje te moeten rennen om insluiting van mijn hachje te ontlopen. Ik ga er eerst nog maar eens een nachtje over slapen.
Een reactie posten