Doorzetters

We gingen uit eten en toen naar een voorstelling over Anorexia Nervosa in de Brakke Grond. De relatie tussen het lichaam en het ongrijpbare 'ik.' Het was een heel persoonlijke voorstelling van de Vlaamse theatermaakster Soetkin Demey en de zusjes Raeven deden ook mee. De ruimte was ingericht als een woonkamer, de stoelen opgesteld rondom een eettafel.
Ergens heb ik bewondering voor mensen met anorexia. Het zijn de echte volhouders.
Als tiener was ik ook veel bezig met calorieën. In al mijn dagboeken hou ik per dag bij wat er weer het eetgrage, vette mondje ingegaan is en hoeveel calorieën dat wel niet is bij elkaar. En dat het dus op deze manier nooit iets wordt met mij. Als ik zo enorm blijf vreten.
Het is nooit anorexia geworden. Ik ben daar niet serieus genoeg voor. Ik denk dat daar mijn bewondering ook zit. Ze nemen hun voornemen serieus. Het zijn de mensen die een statement maken. Hoe ziekelijk ook.
Toch blijft dun zijn aantrekkelijker dan dik zijn. Als ik me niet goed voel en daarom niet echt kan eten, vind ik dat een groot voordeel. Het zo mager als een lat zijn, blijft mijn ideaal.
De hele voorstelling lang keek ik naar de theatermaakster die rondliep en een prachtig lichaam had. Veel bezoekers van de voorstelling waren flinterdun. Gezeten in het donker nam ik me voor nu echt geen zoetigheid meer te nuttigen.
Dan komt alles goed.