Nuancering

De moeders verdienen het niet. Mijn stukje van gisteren.
Nu ben ik er absoluut niet tegen om moeders of mensen een beetje belachelijk te maken. In tegendeel. Maar als je dat doet, hou dan nooit jezelf buiten schot. De belachelijkste moeder in dezen ben ik nog altijd zelf.
Het leek mij het gemakkelijkste om de moeder die mij beval een mail aan alle ouders te sturen, maar gewoon te gehoorzamen. Ook al stond het mij tegen. Zoveel werk is het niet, zei ik tegen mezelf.
En: dan ben je van het gezeik af. De intrinsieke behoefte om voor een mooie gezamenlijke bos bloemen voor de juf te zorgen, had ik niet. Ik had al een cadeau voor de juf. Ik vond het goed zo. De verantwoordelijkheid voelde ik ook al niet. Er was tenslotte een klassenmoeder. Maar dit zei ik allemaal niet. Als een braaf kind gehoorzaamde ik de moeder die zei wat ik moest doen.
Ik deed iets wat ik niet wilde.
De klassenmoeder die mij later op die dag aansprak, confronteerde mij daar in feite weer mee. En wekte zo mijn irritatie op. Haar verschijning op het schoolplein maakte mij duidelijk dat als je iets doet wat je niet wil, je uiteindelijk alleen maar meer gezeik krijgt. Dat was niet de schuld van de klassenmoeder. Dat was mijn schuld.
De broek die ze aan had was wel haar eigen verantwoordelijkheid