'Mama, ken je de Power of not yet?' vraagt Jeetje (10) als ik haar naar bed breng.
'Not yet.' Ik ga naast haar zitten.
Ze vertelt over de theorie van Carol Dweck die ze vandaag op school hebben geleerd en dat er twee manieren zijn om over problemen na te denken. Dit probleem is te moeilijk voor mij, ik ben te dom. Of je denkt: Dit probleem heb ik nog niet opgelost. Leuk.
'O ja,' zeg ik. 'Dat kan ook! Leuk!'
Het meisje naast me praat geestdriftig over de hersenstam, weggetjes die er gemaakt worden, neuronen, dendrieten en axonen. Over manieren van leren, haar eigen manier van probleemoplossen.
'Dendrieten en axonen?' Ik voel ergens vaag iets oplichten en meteen weer uitdoven. Dendrieten. Ik kan haar nu al niet meer volgen en ze zit nog maar in groep zeven. Wat heeft ze aan mij?
'Ik denk eerder negatief, mama,' zegt ze. 'Al was negatief niet het goede woord volgens de juf.'
'Nee, dat zal wel niet.'
'Ik ga het gewoon nog leren,' zegt ze. 'De power of not yet.'
'We gaan het leren.' Ik stop haar strak in. Zoals mijn moeder dat vroeger bij me deed.
's Avonds zit ik op de bank, met een deken om me heen, in het pikdonker, en bekijk TEDx filmpjes van die Carol Dweck - The power of believing you can improve - alsof het porno is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten