Het was zondagmiddag, we reden met z'n vieren naar oma. We draaiden 'Smoorverliefd' van Doe Maar en 'Diamond' van Rihanna. Dat wilde Jeetje horen. De zon scheen op onze gezichten. Deetje dommelde in haar kinderstoel. 'I Follow Rivers' van Lykke Li. Het was bijna jammer dat we er waren.
'Ben jij er óók bij!' riep de zus van man vanaf de wc toen we het huis van mijn schoonmoeder binnenkwamen.
'Ja? Hoezo?'
Een paar seconden viel alles stil. Ik was er ook bij.
We stonden in de gang met onze jassen aan. Vanuit mijn ooghoeken zag ik mijn schoonmoeder en schoonbroer. Ze lachten naar me. Ik kwam hier al drieëntwintig jaar. De grootste verrassing moest er nu toch af zijn. De wc-deur ging met een zwaai open. De zus hees haar Adidasrok omhoog.
'Ja, nou ik dacht dat je zíék was,' zei ze snel, 'dat las ik op je blog!' Ze begon ons één voor één te begroeten en gaf aan dat ze niet gekust moest worden vanwege verkoudheid.
Ik ging mijn blog na, maar kon me geen recente ziekte herinneren. Het gevaar van zo'n weblog is dat mensen denken dat ik bén wat ik hier opschrijf.
'Ik was laatst wel moe?' zei ik aarzelend, 'bedoel je dat?'
'Iedereen is er!' riep de zus toen. 'Gezellig! Het lijkt wel kérst!'
Tijdens de Indonesische maaltijd, bekeek ik de titels in de boekenkast van mijn schoonmoeder. Vanuit de diepte heb ik geroepen. En: De eenzaamheid van een vrouw. Grote gotische letters.
We aten kipsaté en hadden het over vegetarisch worden. Sinds Jeetje en ik de boekpresentatie van Dierentalen bijwoonden van Eva Meijer, wilden we eigenlijk helemaal geen vlees meer eten. We waren diep geroerd door haar toespraak.
Man en zijn broer verwijderden eerst de dode- en meteen ook maar de dementerende mensen uit de adressenlijst van hun moeders I-phone. Daarna ging het gesprek over het belang van opruimen. Ik vertelde dat ik het boek van de opruimcoach Marie Kondo gekocht had en dat we thuis begonnen waren aan een grote opruiming. Ik had de speelgoedkast en de badkamerkastjes geleegd. Man had al zeven vuilniszakken met kleding weggegooid. Het criterium: word ik hier blij van of niet? Alles waar hij niet blij van werd, belandde zonder pardon in een vuilniszak.
'Jullie moeten een televísie kopen,' zei de zus. 'Jullie moeten met z'n vieren televisie kijken. Dat is pas goed.'
'Ja? Hoezo?'
Een paar seconden viel alles stil. Ik was er ook bij.
We stonden in de gang met onze jassen aan. Vanuit mijn ooghoeken zag ik mijn schoonmoeder en schoonbroer. Ze lachten naar me. Ik kwam hier al drieëntwintig jaar. De grootste verrassing moest er nu toch af zijn. De wc-deur ging met een zwaai open. De zus hees haar Adidasrok omhoog.
'Ja, nou ik dacht dat je zíék was,' zei ze snel, 'dat las ik op je blog!' Ze begon ons één voor één te begroeten en gaf aan dat ze niet gekust moest worden vanwege verkoudheid.
Ik ging mijn blog na, maar kon me geen recente ziekte herinneren. Het gevaar van zo'n weblog is dat mensen denken dat ik bén wat ik hier opschrijf.
'Ik was laatst wel moe?' zei ik aarzelend, 'bedoel je dat?'
'Iedereen is er!' riep de zus toen. 'Gezellig! Het lijkt wel kérst!'
Tijdens de Indonesische maaltijd, bekeek ik de titels in de boekenkast van mijn schoonmoeder. Vanuit de diepte heb ik geroepen. En: De eenzaamheid van een vrouw. Grote gotische letters.
We aten kipsaté en hadden het over vegetarisch worden. Sinds Jeetje en ik de boekpresentatie van Dierentalen bijwoonden van Eva Meijer, wilden we eigenlijk helemaal geen vlees meer eten. We waren diep geroerd door haar toespraak.
Man en zijn broer verwijderden eerst de dode- en meteen ook maar de dementerende mensen uit de adressenlijst van hun moeders I-phone. Daarna ging het gesprek over het belang van opruimen. Ik vertelde dat ik het boek van de opruimcoach Marie Kondo gekocht had en dat we thuis begonnen waren aan een grote opruiming. Ik had de speelgoedkast en de badkamerkastjes geleegd. Man had al zeven vuilniszakken met kleding weggegooid. Het criterium: word ik hier blij van of niet? Alles waar hij niet blij van werd, belandde zonder pardon in een vuilniszak.
'Jullie moeten een televísie kopen,' zei de zus. 'Jullie moeten met z'n vieren televisie kijken. Dat is pas goed.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten