Iemand die hielp

Het is onmogelijk om het niet over Wim Brands te hebben.

Wim Brands die me net na mijn debuut voor het eerst voor de radio interviewde, en me in de pauze zei: 'Je moet niet steeds tussendoor lachen hoor. Je lacht veel en veel te veel uit ongemak. Dat hoeft niet.'

Ik sprak hem voor het laatst op één van die zaterdagmiddagen in de docentenkamer van de schrijversvakschool. Het ging onder andere over zijn epileptische vader. Hoe de meeste volwassenen hem als kind alleen lieten met zijn stuiptrekkende, schuimbekkende pa.
'Nog altijd als ik ergens ben, check ik de mensen,' zei hij, 'zijn het mensen die me helpen of mensen die weglopen.' Hij keek me aan. Hij checkte me. Was ik iemand die hielp of wegliep?
Ik ben degene die valt, dacht ik. Het lag voor op mijn lippen. Maar in plaats daarvan lachte ik.

Omdat het zo'n aardige man was. Waarbij je je op je gemak voelde. Iemand die hielp.