Column Trouw, 31 dec

Slowscheiding

2016 was het jaar waarin ik pas echt begreep dat ik gelukkig was met mijn leven, met ons gezin in ons nieuwbouwhuis, en dat ik iets wilde doen aan ons huwelijk, het onzegbare uiteengaan.

Op drie januari zei ik: “We kunnen in relatietherapie!”

“Het vuurtje is uit.”

“We kunnen het toch proberen?”

“Maar ik wíl het niet proberen,” zei hij een paar dagen later. “Erg hè?”

2016 werd het jaar waarin man in de logeerkamer ging slapen, om de paar maanden een keer zei dat hij weg wilde, maar dan nooit ging. Waarin we op een zwoele avond in mei besloten uit elkaar te gaan, en hij direct na die beslissing weer in onze slaapkamer trok.

2016 werd het jaar waarin we veel meer contact hadden dan in 2015 en het jaar waarin man de plek innam van het boek dat ik schreef.

En net toen ik erop durfde te vertrouwen dat het de goede kant op ging, dat zijn aangekondigde vertrek imaginair bleef, een midlifedingetje misschien, verliet hij op een oktoberavond plotseling ons huis. Met z’n zwarte rugzakje rénde hij haast de straat uit, de donkerte in. Alsof hij geen andere keuze had.

“Papa gaat een paar daagjes logeren,” had hij gezegd.

Het werd het jaar waarin man naar Boven de Turk verhuisde, de eerste afspraak met de mediator stilzwijgend werd doorgestuurd, maar waarin we – alles bij elkaar genomen – precies één week echt als een gescheiden gezin hebben geleefd. De weken daarna kwam het niet uit, was het teveel gedoe, de meisjes vonden het fijner zo. Het kwam er op de een of andere manier niet zo erg van.

 “Papa is een beetje gescheiden,” zei de zesjarige.

Een slowscheiding noemt man het. Zoals hij ook degene is die aan slowcooking doet en ik het eten binnen een kwartier op tafel heb staan.

“Je bent een varkentje in de pan,” lachte mijn vriendin, “dat héél langzaam wordt gestoofd.”

Maar 2017 wordt het jaar waarin man – de eerste zeven weken - in een fijn huis woont. Van glas. Op het water. 2017 wordt het jaar waarin we starten met co-ouderschap. Afspraken. Elkaar zo min mogelijk zien. Waarin we echt beginnen met het nieuwe leven. Het jaar dat ik, voor het eerst in een kwart eeuw, niet met een kus aan man zal beginnen. En ik heb geen idee over het jaar dat voor mij ligt. Behalve dat ik dan schrijf.