Het zal toch niet?

'Je hebt hele mooie lippenstift op,' zei de elfjarige voor ik naar de boekpresentatie ging. 'Maar je ogen staan zo verdrietig.'
Ik vond het jammer dat ze dat zei. Ik wil geen moeder zijn met verdrietige ogen.
Bij de boekhandel aangekomen werd ik door nogal wat mensen aangesproken op deze stukjes. Dat is tegenwoordig steeds opnieuw een vervreemdende ervaring. Iemand zei dat sommige mensen het niet vonden kunnen wat ik deed. Iemand bedankte me ervoor dat ik ze schreef.
'Het is een verhaal dat we volgen,' zei ze, 'een verhaal waar je tegen wil en dank in zit.'
Het is natuurlijk goed dat mijn verhaal gevolgd wordt. Een schrijver wil gelezen worden. Het is alleen jammer dat ik er zélf zo duidelijk iets mee te maken heb. Met de inhoud ervan. Het liefst werd mijn persoon er helemaal buitengelaten. Maar mijn persoon werd altijd het liefst overal buitengelaten. Dat is misschien wel het overkoepelende probleem.
Op de terugweg fietste ik een eindje mee met een bevriend schrijver.
'Het zijn goeie stukjes hoor,' zei hij, 'we lezen steeds dat jij hem zo wanhopig graag terug wil. Dat is de twist die erin zit.'
'En dat wil hij niet, hè?'
'Nee!' zei hij. 'Dat wil hij niet!'
Ik dacht aan de wet van van aantrekking en afstoting in de liefde en dat deze stukjes ook averechts zouden kunnen werken.
'Wat er ook mooi aan is, is dat hij geen ánder heeft,' zei de bevriend schrijver. 'Meestal is er een ander, maar hij wíl je gewoon niet meer.'
'Ja, dat is mooi, hè?'
De laatste tijd ontvang ik regelmatig mails van lezers. Ze herkennen zich erin. De meesten hebben het ook meegemaakt. Ze zijn altijd verder in het proces. Die herkenning verontrust me steeds meer. Het doet vermoeden dat dit een heel normaal proces is. Dat dit helemaal geen uniek verhaal is. Nooit heb ik een mail gehad waarin iemand me vertelt dat hij of zij hetzelfde heeft meegemaakt en dat het na een hele tijd weer goed kwam.
Over deze stukjes praten, ze opschrijven, of daadwerkelijk middenin de situatie zitten zijn drie heel verschillende dingen. Het opschrijven ervan houdt me gezond. Ik kan er ook best makkelijk over praten. Ik merk pas dat het echt over mij gaat als ik weer thuis kom. In een koud en leeg huis.
Een briefje op tafel van de elfjarige. 'Tot overmorgen, mama! Love u. xxx.'
Het zal toch niet wáár zijn allemaal?