'Zég!' riep de zesjarige ineens. 'Hóe lang duuuuuuurt dat nog allemaal hier? Eérst die Turk en nu weer die Boot!'
'Ja, eh, ja.' Ik klom erbij in haar hoogslaper.
'Als jullie gaan scheiden,' riep ze, 'dan ga jij hier zeker ook weg, hè? Hè!' Ze pakte mijn kin vast.
'Ik ga niet weg.'
'Jawel, dan ga jij ook weg. Jij. Dat weet ik best!' In haar nachtjapon met kleine bloemetjes klom ze uit bed.
'Als wij gaan scheiden, Deetje, dan zoeken papa en mama allebei een eigen huisje,' zei ik, 'en dan heb jij zelfs twee huizen en twee eigen kamers.'
'Ik ga van jou scheiden!' riep ze. 'Dat ga ik doen. Ik hou óók niet meer van jou. Ik ga bij opa en oma wonen. Of bij oma M.'
Ze trok haar slaapkamerdeur met een klap achter zich dicht.
'Ik ga hier gewoon weg!' hoorde ik haar nog roepen toen ze de trap afliep.
woensdag 25 januari 2017
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Wat een heftige tijd maak je nu mee. Een ouder is het kwetsbaarst in zijn/haar kinderen. En wat kun je het treffend beschrijven!
Een reactie posten