De tijd is om

Bij het zien van een dode duif bellen we met de burgemeester. En verzekeren wij onze kleine dat Job Cohen de volgende ochtend direct zal arriveren om het lijkje te begraven. Dat doen we vooral opdat we niet meteen naar huis hoeven te snellen om een schep te halen. Zodat we dadelijk niet in de berm van de President Kennedylaan een gat staan te graven. Voor onze dappere duif. Terwijl de auto's voorbij jakkeren en de scooters langs ons heen razen. De rituelen van zo'n staatsbegrafenis lijken zo onzinnig hier. Een beetje belachelijk zelfs. Op vakantie maakten wij hunebedden voor een mier die gestorven was. Ook een vies zwart kevertje kreeg een laatste rustplek. Maar de vakantie is voorbij. De tijd is om. Hier drukken wij de vieze zwarte kevertjes dood. En bellen we Job Cohen gewoon weer.