Ik ben niet helemaal van deze wereld. Nooit echt geweest. Gelukkig kan ik er steeds beter van leven, die eigenschap. En vooral mee leven. Alsof ik niet lang geleden eindelijk uit de kast kwam. 'Ik ben niet van deze wereld en dat hoeft niet,' toeterde ik. 'Het is juist leuheuk!'
Sinds ik uit die kast gekomen ben, ben ik meer van deze wereld. Ik kwam midden in de kredietcrisis terecht. Er blijken hier zaken te spelen waar ik weinig weet van had. Er is hier een echte economie, die draait - tot op heden - gewoon door. En er is op deze wereld een schijn economie, die is volledig ingestort. Amerika draaide enkel en alleen op schijn. (Geld dat er wel lijkt te zijn maar er niet is) Toen was er daar crisis. De kredietbanken - onechte banken - gingen failliet en besmetten daarmee de echte banken. Ook die van ons hier. Omdat we dus allemaal met elkaar gelinkt zijn. Echt en onecht, niet en wel. Zo. En niet zo.
Behalve dan met Azië.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Ja, die rijke bankiers zijn dus ook niet van deze wereld. Maar hebben iedereen er van te weten overtuigen dat ze dat juist wel zijn. En daar hebben ze zich voor laten betalen. Zij profiteren dus van diezelfde eigenschap. Maar dan anders. Est.
De echte wereld weet dus uiteindelijk niet de schijn op te houden. Omdat niemand zichzelf vertrouwd. En daarmee de ander...
Het is net literatuur.
Ehh...
Was het maar literatuur.
Een reactie posten