Vodou

We bezochten de opening van de Vodoutentoonstelling in het Tropenmuseum. We waren genodigden. Onze overbuurvrouw heeft er banden mee. De Vodou.
'De poppen staan 'uit' hoor,' zo had ze ons van tevoren gerustgesteld.
Tussen de bezoekers liepen Vodoupriesters en andere Ingewijden. Vodougeesten - Lwa - genoeg, die plotseling bezit van je zouden kunnen nemen. Het was een beetje laveren tussen de mensen en de Lwa's. Steeds zag ik in de menigte dezelfde vrouw met een brede witte haarband in en ogen van spiegelglas. Op het laatst verscholen we ons - als we haar weer recht op ons af zagen komen - achter zo'n pop.
Gelukkig was er ook gewoon een auteur van Querido.
Ze droeg een wit gewaad. In een benedenzaal vertelde zij over genezingen die ze verrichtte door chakra's met rum te besproeien. En zodoende te reinigen. Ze vertelde dat ze behalve Vodou-priesteres en Querido auteur ook nog wetenschapster was maar toch niet uit kon leggen hoe 'de krachten' werkten.
'Je weet niet in welk museum jij nog belanden zal als Nieuw-Amsterdam auteur', zei ik tegen mezelf. Toen voelde ik een hand op mijn schouder. Ik gilde. Alsof ik uit een trance ontwaakte.
'De poppen staan uit hoor,' fluisterde de overbuurvrouw, 'maar ik hoorde net wel van Ingewijden dat er een paar boos zijn, omdat ze hier zo tentoongesteld worden.'

Toen we vertrokken kocht ik een boek over Vodou. Bij thuiskomst bleek het onleesbaar. De woorden in mijn boek waren door elkaar gedrukt.