Ik kan me bijvoorbeeld met de beste wil van de wereld niet meer herinneren wat ik dit weekend gedaan heb. Het is alsof het nooit weekend is geweest. Alsof er geen verleden is. Ik zit in een aanhoudend nu. Dat moet heel mooi zijn, dat weet ik. Veel mensen streven ernaar met allerlei yoga- en ademhalingsoefeningen. Maar ik ben hier noodgedwongen. Ik ben in het hier en nu omdat iets anders niet beklijft.
Mijn aflatende geheugen baart me regelmatig zorgen. In de loop der jaren ben ik een meester geworden in het verdoezelen ervan. Gelijk de dementerenden. Mensen die mij langer kennen, weten het. Ze weten dat ik niet meer weet wat er toen en toen gebeurde. Alsof ik er niet bij was. En dat al mijn hele leven.
Gelukkig schrijf ik. Dat is de enige manier waarop er weleens iets naar boven wil komen, dat allang vergeten was.
Dit stukje heb ik vast al eens geschreven. Maar nooit precies op deze manier.
Soms ben ik bang dat ik later echt dement word. Dat beklemt me.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Het schijnt dat je van lezen en schrijven een slechter geheugen krijgt.
Ook van geheugensteuntjes.
Misschien is het niet iets waar je je echt veel zorgen om hoeft te maken.
Ik begrijp wat je bedoelt Elke ik ben bang dat ik hetzelfde heb. Soms moet ik naar de schilderijen kijken die ik heb gemaakt, om me te herinneren waar ik was op een bepaald moment, en hoe het toen met me gesteld was. Nou ja, het is niet anders, maar lastig is het wel soms. Het is dat ik me af en toe nog heel specifieke dingen herinner, anders zou ik werkelijk denken dat ik al aan het dementeren was.
Milou, ik hoop het maar!
Paul, dat doe ik ook! Teruglezen om te weten hoe en wat. Ik denk ook regelmatig dat ik echt dementeer. Maar soms zeg ik iets over iemand. Iets dat iedereen blijkbaar allang vergeten was. En dan denkt men dat ik een geweldig geheugen heb. Wat dus niet waar is. Maar hieruit blijkt dat het geheugen nog wel werkt.
Het is ook niet persé een selectief geheugen. Geen geval van desinteresse.
Een reactie posten